Aleksandr Vasílievich Kolchak (en rusu: Алекса́ндр Васи́льевич Колча́к, romanización: Aleksandr Vasil'evič Kolčak) (San Petersburgu, 5 de payaresxul/ 17 de payares de 1874greg[nota 1][4][5]-Irkutsk, 7 de febreru de 1920[6]) foi un marín, militar y esplorador del Árticu rusu, caudiellu del movimientu antibolxevique conocíu como Movimiento Blanco mientres la guerra civil rusa que dirixó en Siberia un Gobiernu opuestu al Gobiernu de Lenin dende payares de 1918 a febreru de 1920.
Kolchak empezó la so carrera como oficial, oceanógrafu ya hidrólogu de l'Armada Imperial Rusa y foi miembru y depués comandante de delles esploraciones polares auspiciadas pola Academia de Ciencies de Rusia.[5] La islla Kolchak, asitiada nel mar de Kara, foi bautizada nel so honor. Mientres la guerra ruso-xaponesa (1904-1905) estremar nel sitiu de Port Arthur cuando una mina llanzada dende'l destructor al so mandu fundió'l cruceru xaponés Takasago. Dempués de la guerra foi unu de los renovadores de la flota rusa y participó na creación del Estáu Mayor de l'Armada, l'equivalente de la Stavka. Mientres los primeros años del sieglu xx, alternó los sos estudios científicos y esploraciones coles sos xeres de modernización de la Marina rusa nel Estáu Mayor.
Una vegada empezada la Primer Guerra Mundial, tomó parte en diverses aiciones en defensa del Bálticu, a que la so llexa topábase asignáu como capitán del buque insinia. En 1916, por causa de los sos actos d'heroísmu y habilidaes, convertir nel más nuevu vicealmirante de l'Armada Imperial de tolos tiempos y llogró'l mandu de la flota del mar Negru, onde s'estremó nuevamente al llograr controlar esti y asegurar los tresportes a los exércitos que combatíen n'El Cáucasu. Dempués de la Revolución de Febreru de 1917, sofitó al Gobiernu provisional rusu, col enfotu de qu'ayudaría a reforzar la moral y siguiría les operaciones militares contra los Imperios Centrales hasta la victoria. La radicalización de la situación política fíxo-y, sicasí, abandonar el so mandu a finales del branu.
Por cuenta de la Revolución d'Ochobre y la firma del tratáu de paz con Alemaña, aceptó convertise en ministru de Guerra del Gobiernu rusu antibolchevique con sede en Omsk. En payares de 1918, los social-revolucionarios fueron espulsaos del gobiernu antibolchevique de Omsk nun golpe d'Estáu y Kolchak foi escoyíu «Gobernante Supremu» de Rusia.[7] Magar los sos ésitos militares iniciales, mal sofitáu polos sos aliaos, con un mandu militar mal coordináu y n'ocasiones insubordinado, una alministración ineficaz, corrupta y percibida como reaccionaria, tirantes rellaciones cola Lexón Checoslovaca y los atamanes cosacos, perdió'l sofitu de la población llocal, cada vez más llevantina, y de parte de les sos propies tropes mientres la perdura evacuación del iviernu de 1919 al traviés de Siberia. A finales de 1919, los restos del so exércitu y cientos de miles de civiles retirar en desorde pa escapar de la ofensiva bolxevique que tomó Omsk en payares. Atrapáu nel ferrocarril na retirada y acosáu por revueltes, llevantamientos y l'abandonu de los checoslovacos que controlaben el Transiberianu, Kolchak foi arrestáu por estos y apurríu en Irkutsk a los rebeldes que se llevantaren contra Kolchak, qu'apurrir a los bolxeviques. Entrugáu poles autoridaes bolxeviques de la ciudá, la cercanía de tropes fieles a la so persona y la medrana a que fora rescatáu llevaron a que se decidiera la so fusilamiento pocu dempués, en febreru de 1920.
Consideráu un enemigu del pueblu, totalmente fechu de menos como esplorador del Árticu polos historiadores y periodistes soviéticos, la so figura foi oxetu de rehabilitación na Rusia postsoviética,[8] lo mesmo que de una esitosa película apologética: Almirante (2008). En payares de 2016, na casa de San Petersburgu onde Kolchak vivió ente 1906 y 1912 instalóse una placa conmemorativa.[9]
Foi condecoráu coles órdenes de Santa Ana de primer clase, San Jorge de tercer clase, San Vladimiro de tercer clase y San Estanislao de primer clase.
Error de cita: Esisten etiquetes <ref>
pa un grupu llamáu "nota", pero nun s'alcontró la etiqueta <references group="nota"/>
correspondiente