Diffusie

Die diffusie proses. Sommige deeltjies (voorgestel in rooi) word opgelos in 'n glas water. Aanvanklik word die deeltjies in een hoek van die glas aangetref. Indien al die deeltjies willekeurig rondbeweeg (“diffundeer”) in die water, sal die deeltjies uiteindelik uniform en lukraak versprei. Diffusie sal steeds plaasvind, maar geen netto deeltjievloed sal waargeneem word nie.

Diffusie is 'n tydafhanklike proses, wat die willekeurige beweging van gegewe entiteite uitmaak, en veroorsaak dat die statistiese verspreiding van hierdie entiteite in 'n gegewe ruimte versprei. Die konsep van diffusie skakel aan die opvatting van massaoordrag, gedryf deur 'n konsentrasiegradiënt; maar diffusie kan ook plaasvind wanneer daar geen konsentrasiegradiënt bestaan nie – dit beteken die afwesigheid van 'n netto deeltjievloed.

Die begrip betreffende diffusie het ontstaan uit die fisiese wetenskappe. Paradigmatiese voorbeelde hiervan is hitte diffusie, molekulêre diffusie, en Brown se beweging. Die wiskundige beskrywing vir hierdie verskynsel is ontwikkel deur Joseph Fourier in 1822, Adolf Fick in 1855 en Albert Einstein in 1905.

Louis Bachelier, wie in die 1900’s 'n willekeurige stap model gebruik het om prysskommelinge in finansiële markte te beskryf, het baanbrekerswerk in toepassings buite die fisika veld gedoen. Op 'n mindere kwantitatiewe mate is die konsep van diffusie in die sosiale wetenskappe aangespoor vir die beskrywing van idees, soos die diffusie van innovasie, leksikale diffusie, en trans-kulturele diffusie.


Developed by StudentB