Fluoreszeina | |
---|---|
Formula kimikoa | C20H12O5 |
SMILES kanonikoa | 2D eredua |
MolView | 3D eredua |
Mota | konposatu kimiko |
Ezaugarriak | |
Fusio-puntua | 320 °C |
Deskonposizio-puntua | 290 °C |
Masa molekularra | 332,068 Da |
Erabilera | |
Rola | fluorophore (en) eta contrast agent (en) |
Identifikatzaileak | |
InChlKey | GNBHRKFJIUUOQI-UHFFFAOYSA-N |
CAS zenbakia | 2321-07-5 |
ChemSpider | 15968 |
PubChem | 16850 |
Reaxys | 94324 |
Gmelin | 31624 |
ChEBI | 248626 |
ChEMBL | CHEMBL1057 |
ZVG | 112303 |
EC zenbakia | 219-031-8 |
ECHA | 100.017.302 |
MeSH | D019793 |
RxNorm | 25138 |
Human Metabolome Database | HMDB0014831 |
UNII | TPY09G7XIR |
NDF-RT | N0000147851 eta N0000006902 |
KEGG | D01261 |
Fluoreszeina[1] (C20H12O5) ftaleinaren familiako koloratzailea da. Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer (1835-1917) kimikariak sintetizatu zuen 1871n.
Erresortzina azido ftalikoarekin 200 °C-an berotuz lortzen da. Kolore hori-laranja duen hautsa da, uretan eta alkoholetan disolbagarria. Soluzio alkalinoetan ongi disolbatzen da, eta disoluzio horrek fluoreszentzia berde nabaria du. Hidrografoek askotan erabiltzen dute fluoreszeina-disoluzioen fluoreszentzia lurpeko ibaien nondik norakoak aztertzeko. Eosinak eta eritrosinak lortzeko lehengaitzat erabiltzen da, eta antiseptiko gisa erabiltzen den merkurokromoa ere fluoreszeinatik lortzen da.