Inductancia

En electromagnetismu y electrónica, la inductancia (${\displaystyle L}$), ye una midida de la oposición a un cambéu de corriente d'un inductor o bobina qu'almacena enerxía en presencia d'un campu magnéticu, y defínese como la rellación ente'l fluxu magnético (${\displaystyle \mathbf {\Phi } }$) y la intensidá de corriente llétrica (${\displaystyle I}$) que circula pola bobina y el númberu de vueltes (N) del enduvelláu:

${\displaystyle L={\Phi N \over I}}$

La inductancia depende de les carauterístiques físiques del conductor y del llargor del mesmu. Si endólcase un conductor, la inductancia apaez. Con munches espiras va tenese más inductancia que con poques. Si a esto añadimos un nucleu de ferrita, vamos aumentar considerablemente la inductancia.

El fluxu qu'apaez nesta definición ye'l fluxu producíu pola corriente ${\displaystyle I}$ puramente. Nun tienen d'incluyir se fluxos producíos por otres corrientes nin por imanes asitiaos cerca nin por ondes electromagnétiques.

Esta definición ye de poca utilidá porque ye difícil midir el fluxu abrazáu por un conductor. Sicasí pueden midise les variaciones del fluxu y eso namái al traviés de la Tensión Llétrico ${\displaystyle V}$ inducida nel conductor pola variación del fluxu. Con ello llegamos a una definición de inductancia equivalente pero fecha a base de cantidaes que pueden midise, esto ye, la corriente, el tiempu y la tensión:

${\displaystyle V_{L}=L{\Delta I \over \Delta t}}$

El signu de la tensión y de la corriente son los siguientes: si la corriente qu'entra pola estremidá A del conductor, y que va escontra la otra estremidá, aumenta, la estremidá A ye positiva con al respective de la opuesta. Esta frase tamién puede escribise al aviesu: si la estremidá A ye positiva, la corriente qu'entra por A aumenta col tiempu.

Nel SI, la unidá de la inductancia ye'l henrio (H), llamada asina n'honor al científicu d'Estaos Xuníos Joseph Henry. 1 H = 1 Wb/A, onde'l fluxu espresar en weber y l'intensidá n'amperios.

El términu "inductancia" foi emplegáu per primer vegada por Oliver Heaviside en febreru de 1886,^[1] ente que'l símbolu ${\displaystyle L}$ utilizar n'honor al físicu Heinrich Lenz.^[2][3]La cantidá física inversa llámase dissuadancia.

La inductancia siempres ye positiva, salvu en ciertos circuitos electrónicos especialmente concebíos p'asemeyar inductancias negatives, y los valores de inductancia práuticos, van d'unos décimos de nH pa un conductor de 1 milímetru de llargu, hasta delles decenes de miles de Henrios pa bobines feches de miles de vueltes alredor de nucleos ferromagnéticos.

1. ↑ Heaviside, O. Electrician. Feb. 12, 1886, p. 271. Ver reimpresión
2. ↑ Glenn Elert. «The Physics Hypertextbook: Inductance». Archiváu dende l'orixinal, el 2009-06-02.
3. ↑ Michael W. Davidson. «Molecular Expressions: Electricity and Magnetism Introduction: Inductance».