Inflorescencia

En botánica, la inflorescencia ye la disposición de les flores sobre les cañes o la estremidá del tarmu; la so llende ta determináu por una fueya normal. La inflorescencia puede presentar una sola flor, como nel casu de la magnolia o'l tulipán, o constar de dos o más flores como nel gladiolu y el trigu. Nel primer casu denominar inflorescencies unifloras y nel segundu se les llapada plurifloras.

Les inflorescencies unifloras pueden ser terminales como na magnolia, o axilares como na camelia, y consten xeneralmente del pedicelo y dalgunes bráctees.

Los órganos constitutivos de les inflorescencies plurifloras son les flores provistes o non del pedicelu, la exa o receptáculu común, el pedúnculu y les bráctees. El pedicelo ye la parte del tarmu que sostién la flor; dacuando ye bien curtiu, y otres vegaes ye nulu, y nesi casu la flor diz sentada o sésil. La exa o raquis ye la parte allargada del tarmu que lleva les cañes floríferas; si ye curtiu y ta enancháu en forma de platu llámase receptáculu común.

El pedúnculu, ye la parte del tarmu que soporta'l raquis o'l receptáculu común. La exa que sale de la base arrosetada de la planta o d'un órganu soterrañu llámase escapo (por casu, amaryllis, o Agapanthus, Taraxacum).

Les bráctees o hipsófilos son les fueyes modificaes, xeneralmente menores que les fueyes normales, coloriaes o verdoses, que nacen sobre'l ráquis o acompañen a les flores. Delles vegaes falten, como nel casu de les crucíferas, otres vegaes reciben nomes especiales, tales como glumes y glumeles nes poáceas y ciperáceas, o espata nes aráceas y palmeres. N'otros casos les bráctees formen órganos proteutores de les flores (arreyos), como la cúpula de quercus y el corcuspín del castañu.

El prófilo o bracteola ye la primera bráctea d'una caña axilar, ta dispuesta del llau opuestu a la fueya normal. Nes monocotiledónees ye bicarenada y pol envés, cóncavu, adósase la exa que lleva la caña. Nes espiguillas de les poáceas el prófilo recibe'l nome de pálea o glumela cimeru.