Jouswier

Jouswier,

Dou bist mar in pjut fan in doarpke,
Hwat sobers oan d’ ein fan in wei,

Seis huzen en in âld tsjerkje,
En dêr is nou alles mei sei.

Dou hast mar in himpen fatsoentsje:
Hja groeven dyn terp amper wei;

Nou steane op it oerbleaune klobke
Dyn huzen elkoarren sa nei.

Mar dochs, as yn leaflike jounen
De dauwe oer dyn Marlannen tynt,

Dan likest in eilân yn ‘t sulver,
Dat wyt om dyn wenten him wynt.

Do leist dêr yn ‘t mids fan dyn greiden
Sa fredich, sa stil en sa blier;

Wol bistou de lytse fan trettjen,
Mar dochs sa’n romantysk Jouswier.