Taalfilosofie

Taalfilosofie is die vertakking van filosofie wat handel rondom die wese, herkoms en gebruik van taal.

In analitiese filosofie is taalfilosofie een van die fundamentele dissiplines van die tradisie: dit speel histories 'n baie belangrike rol, en dra by tot en word na verwys in verskeie ander vertakkings van filosofie. Dit behels veral die studie van vier sentrale probleme: wat betekenis behels, hoe taal gebruik word, hoe tale verstaan word, en die verhouding tussen taal en die werklikheid.

Analitiese filosofie as as 'n tradisie is baie verskuldig aan Gottlob Frege, Bertrand Russell en Ludwig Wittgenstein, wat baie aandag gegee aan die taalfilosofie in die oorsprong van die tradisie tydens die vroeë 20^ste eeu. Later, in die 1970's, het die taalfilosofiese teorieë van Saul Kripke, uitgebrei deur onder andere Hilary Putnam, gelei tot omvattende innovasies in verskeie ander vertakkings van filosofie.

In kontinentale filosofie word taalfilosofie nie gereeld as 'n veld van sy eie hanteer nie, maar 'n teorie van taal speel 'n intieme rol in verskeie noemenswaardige denkrigtings in dié tradisie.

Die filosofiese studie van taal het 'n baie ryk geskiedenis in verskeie tradisies: in Indiese filosofie bestaan daar sedert omtrent 1500 v.C. so 'n studie, met 'n omvattende dissipline van die taalfilosofie wat ontwikkel tussen die 5^de en 10^de eeue, en in antieke Griekeland gee Sokrates, Plato en Aristoteles elk aandag aan probleme aangaande die wese van taal. Die werk van die laasgenoemdes word verder uitgebrei deur die Stoïse filosowe, en van hulle af loop 'n tradisie deur Middeleeuse filosofie tot die hedendaagse. In beide die ooste en die weste word 'n erkenbare taalfilosofie ontwikkel ietwat voor die eerste pogings tot taalwetenskappe.