Back علي زين العابدين Arabic على زين العابدين ARZ Zeynülabidin Azerbaijani ایمام سجاد AZB Зәйн әл-Ғәбидин Bashkir আলী ইবনে হোসাইন জয়নুল আবিদীন Bengali/Bangla Alí Zayn-al-Abidín Catalan عەلی کوڕی حوسێن زەین ئەلعابدین CKB Zayn al-Abidin Danish ʿAlī ibn Husain Zain al-ʿĀbidīn German
Ali Zejnul-Abidin | |
|---|---|
علي السجاد | |
 Ali Zejnul-Abidin na sudu Jezida I, Osmanska manuskripta iz 16. ili 17. stoljeća | |
| Rođenje | عَلِيّ بْن الْحَسَنِ 658–659 (38. po hidžri) |
| Smrt | 712–714 (94-95. po hiždri) |
| Religija | Šiitski islam |
| Djeca | |
| Roditelji | Husejn ibn Ali i Šehrbenu |
Ali ibn el-Husejn el-Sedždžad (arapski: علي بن الحسين السجاد), također poznat kao Zejnul-Abidin (arapski: زين العابدين) bio je praunuk islamskog poslanika Muhammeda, i četvrti imam u šiitskom islamu, naslijedio je svog oca Husejna ibn Alija, svog strica Hasana ibn Alija i svog djeda Alija ibn Ebu-Taliba.
Zejnul-Abidin je preživio bitku na Kerbeli 680. godine, u kojoj su Husein i njegova mala karavana masakrirani na putu za Kufu od strane snaga Emevijskog halife Jezida I. Nakon bitke, Zejnul-Abidin i ostali preživjeli su bili maltretirani i odvedeni su u glavni grad Emevija, Damask. Zejnul-Abidinu je na kraju dozvoljeno da se vrati u svoj rodni grad, Medinu, gdje je vodio povučen i pobožan život, bez učešća u brojnim ustancima protiv Emevija. Umjesto toga, posvetio je svoj život ibadetu i učenju, i bio je veoma cijenjen, čak i među sunitskim muslimanima, kao vodeći autoritet u islamskoj tradiciji (hadis) i zakonu (fikh), a bio je poznat po svojoj pobožnosti i čestitosti. Budući da je bio neaktivan, Zejnul-Abidin je imao malo sljedbenika do kasnih godina života; i mnogi šiitski muslimani su u početku bili privučeni anti-Emevijskom pokretu Muhtara el-Sekafija.
Zejnul-Abidin je umro oko 712. godine, bilo prirodnom smrću ili trovanjem od strane Emevija. Nakon njegove smrti, glavni šiiti su prihvatili imamet njegovog najstarijeg sina, jednako mirnog Muhammeda el-Bakira. Neki drugi su slijedili Muhammedovog mnogo mlađeg polubrata, Zejda ibn Alija, čiju su pobunu ugušili Emevije 740. godine. Neke molitve (dove) koje se pripisuju Zejnul-Abidinu sakupljene su u zbirku, koju šiiti visoko cijene. Šiitska zajednica vidi Zejnul-Abidina kao primjer strpljenja i upornosti kada su brojčani izgledi protiv nekoga.