Henry Cavendish

Henry Cavendish
Gebore	(1731-10-10)10 Oktober 1731 Nice, Koninkryk van Sardinië (nou Frankryk)
Oorlede	24 Februarie 1810 (op 78) Londen, Engeland, Verenigde Koninkryk van Groot-Brittanje en Ierland
Nasionaliteit	Verenigde Koninkryk
Vakgebied	Chemie, fisika
Instelling(s)	Royal Institution
Alma mater	Peterhouse, Cambridge
Bekend vir	Ontdekking van waterstof Meet die Aarde se massa en digtheid (Cavendish-eksperiment)

Henry Cavendish (10 Oktober 1731 – 24 Februarie 1810) was ’n Britse wetenskaplike wat waterstof en die chemiese samestelling van water (die verskillende dele waaruit dit saamgestel is) ontdek het.^[1] Cavendish het die Aarde se massa en digtheid met die Cavendish-eksperiment gemeet. Hy studeer aan Peterhouse, wat deel is van die Universiteit van Cambridge is, maar het nie gegradueer nie.^[2]

Cavendish het 'n laboratorium in sy pa se huis in Londen gebou, waar hy amper vyftig jaar gewerk het. In die tyd het hy sowat 20 wetenskaplike referate gepubliseer. Tog word hy as een van die grootste wetenskaplikes van sy tyd beskou.

Hy het feitlik al sy tyd aan wetenskaplike navorsing gewy. Hy het die samestelling van lug bestudeer, waarin hy 20,8% suurstof gevind het. In 1766 ontdek Cavendish waterstof. In dieselfde jaar wen hy die Copley-medalje. Het het ook die edelgas argon in 1785 aangedui.

Hy het beweer dat die krag tussen twee elektriese voorwerpe kleiner word as hulle verder uitmekaar beweeg. Soos die afstand verdubbel, sal die krag tot 'n kwart van wat dit vantevore was afneem. Dit was die basis van die omgekeerde kwadraatwet. Hy het die konsep van elektriese potensiaal, wat hy die "graad van elektrifisering" genoem het, verduidelik. Hy het verder beweer dat alle punte op 'n goeie geleier se oppervlakte dieselfde potensiële energie langs 'n gemeenskaplike verwysingspunt het. Met geen manier om elektriese stroom te meet nie, het hy se eie liggaam daarvoor ingespan. Al Cavendish se bevindinge is later deur James Clerk Maxwell bevestig.

1. ↑ HAT Taal-en-feitegids, Pearson, Desember 2013, ISBN 978-1-77578-243-8
2. ↑ Gay, Peter (1966). "The practical philosophers". Age of Enlightenment. Time. p. 27.