Justiniaanse Dinastie

Die Justiniaanse Dinastie is ’n familie wat van 518 tot 602 oor die Bisantynse Ryk regeer het. Die stigter is Justinus I en die laaste keiser van die dinastie was Mauricius.

Justinus I was ’n offisier onder keiser Anastasius I van die Thraciese Dinastie en is deur die leër en volk verkies ná laasgenoemde se dood. Hy is opgevolg deur sy susterskind Justinianus I. Hy was een van die belangrikste figure van die Laat Oudheid.^[1] Sy bewind het ’n onderskeid gebring in die geskiedenis van die Oos-Romeinse Ryk. Sy administrasie het ’n uitwerking gehad ver buite sy tyd en grense.^[2]

Hy is opgevolg deur sy susterskind Justinus II. Dié het kranksinnig geword en was in 573–574 onder die regentskap van sy vrou, Sophia, en in 574–578 onder die regentskap van Tiberius II Konstantyn, wat hom opgevolg het.

Tiberius het heelwat suksesse teen die ryk se vyande behaal en die ryk uitgebrei. Hy het sy skoonseun Mauricius as sy opvolger aangewys voor sy dood weens sleg voorbereide of met opset vergiftigde kos.^[3]

Mauricius het die langdurende Romeins-Persiese Oorlog met ’n oorwinning beëindig. Die ryk se oostelike grens is uitgebrei en vir die eerste keer in byna twee eeue hoef die Romeine nie meer aan die Perse elke jaar duisende ponde goud as belasting te betaal het nie. Ook die Aware is teruggedryf tot anderkant die Donou-rivier. Hy het ook die keiser se houvas op die westelike Mediterreense gebied gevestig.

Sy bewind is gekenmerk deur finansiële probleme en byna konstante oorlogvoering. In 602 het ’n ontevrede generaal, Phokas, sy bewind omvergewerp en self keiser geword. Dié gebeure het rampspoedig vir die ryk blyk te wees: dit het ’n vernietigende oorlog met die Perse tot gevolg gehad wat albei ryke verswak het voor die Moslem-invalle.

1. ↑ The Inheritance of Rome, Chris Wickham, Penguin Books Ltd. 2009, ISBN 978-0-670-02098-0 (bl. 90)
2. ↑ J.F. Haldon, Byzantium in the seventh century (Cambridge, 2003), 17–19
3. ↑ Martindale, pg. 1326; Norwich, pg. 272; Canduci, pg. 187