Back Wilhelm II. (Deutsches Reich) ALS Guillén II d'Alemanya AN Willelm II Germanie Cāsere ANG कैसर विल्हेम द्वितीय (जर्मनी) ANP فيلهلم الثاني Arabic فيلهام التانى ARZ Guillermu II d'Alemaña AST सम्राट विल्हेम द्वितीय (जर्मनी) AWA II Vilhelm Azerbaijani ایکینجی ویلهلم AZB
| Wilhelm II | |
|---|---|
| Duitse keiser en koning van Pruise | |
 Wilhelm II
| |
| Vorstehuis | Hohenzollern |
| Titels | Duitse keiser en koning van Pruise |
| Regeer | 15 Junie 1888 – 18 November 1918 |
| Kroning | 15 Junie 1888 |
| Voorganger | Friedrich III |
| Monargie afgeskaf | Friedrich Ebert |
| Volle naam | Friedrich Wilhelm Viktor Albert van Pruise |
| Gebore | 27 Januarie 1859; Berlyn, Duitsland |
| Oorlede | 4 Junie 1941; Doorn, Nederland |
| Begrawe | Junie 1941; Doorn, Nederland |
| Eggenoot | Augusta Victoria Hermine van Reuss |
| Kinders | Wilhelm van Pruise Eitel Friedrich van Pruise Adalbert van Pruise August Wilhelm van Pruise Oskar van Pruise Joachim van Pruise Viktoria Luise van Pruise |
| Vader | Friedrich III |
| Moeder | Prinses Victoria van die Verenigde Koninkryk |
| Handtekening | 
|
Wilhelm II uit die dinastie Hohenzollern, volle naam Friedrich Wilhelm Viktor Albert van Pruise, (* 27 Januarie 1859 in Berlyn, Duitsland; † 4 Junie 1941 in Doorn, Nederland) het tussen 1888 en 1918 as die laaste Duitse keiser en koning van Pruise geregeer.
Wilhelm was die kleinseun van die eerste keiser Wilhelm I en die seun van Friedrich III wat in 1888 ná 'n regeringstyd van slegs 99 dae aan 'n siekte gesterf het sodat Wilhelm reeds op 29-jarige leeftyd die keisertroon bestyg het.
Met sy tradisionele opvatting aangaande die keiserdom het Wilhelm min begrip getoon vir 'n moderne konstitusionele monargie. Sy dikwels opruiende toesprake het reeds op baie van sy tydgenote 'n negatiewe indruk gelaat - eers ná 'n mislukte onderhoud in 1908 het hy 'n meer gereserveerde houding ingeneem. Sy reislus is as onblusbaar beskou, maar dit was veral sy neiging om orals in die buiteland in historiese en offisierskostuums op te tree wat vir baie vreemd opgeval het. Sy oordrewe geldingsdrang word dikwels met 'n gebrek aan selfversekerdheid verklaar - sy linkerarm is by sy geboorte beskadig, en hierdie liggaamlike gebrek het emosionele en psigiese pyn meegebring.
Eers in Oktober 1918 het Wilhelm onder druk van die Eerste Wêreldoorlog ingestem tot konstitusionele hervormings waarvolgens die rykskanselier as regeringsleier die vertroue van die parlement sou benodig. Op 9 November 1918 het rykskanselier Max van Baden die vrywillige uittrede van Wilhelm II as heerser en dié van sy seun as troonopvolger aangekondig - 'n verklaring waartoe die kanselier nie amptelik gemagtig was nie. Dit was 'n poging van sy kant af om die ontevrede bevolking te kalmeer en 'n positiewe indruk op die buiteland te laat waar die keiser baie ongewild geraak het. Wilhelm II het destyds sedert 29 Oktober in die Duitse militêre hoofkwartier in Spa, België gebly en het van daar regstreeks in ballingskap na Nederland gegaan. Hier het hy tot en met sy afsterwe in 1941 in Doorn gewoon.