Epilepsie

Epilepsii (vo altgriech. ἐπίληψις epílēpsis „Aagriff, Überfall“ über latiinisch epilepsia, sit em 16. Joorhundert cha dr Begriff noochgwiise wärde^[1]), uf Dütsch Fallsucht, uf Alemannisch s falled Wee oder s böös Wee,^[2] bezäichnet e Chrankhetsbild mit mindestens äim spontane Chrampfaafall, wo nit dur en Ursach usglööst worden isch, wo mä vorhär het chönne bemerke wie zum Bischbil en akuti Entzündig, e Stromschlag oder e Vergifdig. Uf dr nöirologische Ebeni isch son e epileptische Chrampfaafall e Folg vo aafallsartige (paroxysmale) synchrone Entladige vo Nöironegrubbe im Hirni, wo zu plötzlige, unwillkürlige stereotüpe Stöörige vom Verhalte oder Befinde füere.

1. ↑ Kluge: Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache. 24. Uflaag.
2. ↑ Schwyzerischs Idiotikon, Band XV, Spalte 39 und 40 (Digitalisat).