Natur

Natur (lat.: natura, vo nasci „entstoo, gebore wärde“, griech. semantischi Entsprächig φύσις, physis, vgl. „Physik“) bezäichnet in dr westlige Filosofii im Allgemäine daas, wo nit vom Mensch gmacht worde isch. Mä brucht dr Begriff aber uf verschidnigi Arte und mänggisch widerspräche sich d Bedütige. Dorum isch s vilmol schwiirig z sääge, was zur Natur ghöört und was nit. Die wichdigste Bedütige vom Begriff Natur sin
1. s Sii im Ganze, dr Kosmos
2. e Däil vo dr Wirkligkäit, wo im Gegesatz stoot zum e Beriich, wo nit natüürlig isch, – z. B. zum Göttlige, Gäistige, Kulturelle, Künstlige oder Technische
3. en Äigeschaft vo dr Wirkligkäit bzw. vom ene Beriich vo dr Wirkligkäit
4. s Wääse vo öbbisem oder öbberem.^[1]

Mä underschäidet zwüsche dr beläbte Natur (biotisch, z. B. Pflanze, Dier) und dr umbeläbte Natur (abiotisch, z. B. Stäi, Flüssikäite, Gaas). D Begriff „beläbt“ beziehigswiis „umbeläbt“ sin äng mit de Begriffsklärige vo Lääbiwääse und Lääbe verbunde, und sin iibunde in dr Konteggst von ere filosofische oder wältaaschaulige Aaschauigswiis.

1. ↑ Gregor Schiemann: Natur. In: Kirchhoff, Thomas (Red.): Glossar naturphilosophischer Grundbegriffe. 2012; vgl. die Einträge zum Naturbegriff in: Ritter, Joachim/Gründer, Karlfried (Hg.): Historisches Wörterbuch der Philosophie, Band 6. Darmstadt, Wissenschaftliche Buchgesellschaft: 421–477, und zwar Hager, F. P.: Natur I. Antike: 421–441; Gregory, T.: Natur II. Frühes Mittelalter: 441–447; Maierù, A.: Natur III. Hochmittelalter: 447–455; Stabile, G.: Natur IV: Humanismus und Renaissance: 455–468; Kaulbach, F.: Natur V. Neuzeit: 468–478].