Back British Racing Motors Afrikaans Бритиш Рейсинг Мотърс Bulgarian British Racing Motors Breton British Racing Motors Catalan British Racing Motors Czech British Racing Motors German British Racing Motors English British Racing Motors Spanish British Racing Motors Finnish British Racing Motors French
British Racing Motors | |
|---|---|
 | |
| Situación | |
| Estáu | Reinu Xuníu |
| Datos | |
| Tipu |
Formula One team (en)  |
| Fundáu en | 1945 |
| Fundador |
 Raymond Mays |
|
| |
 | |
.jpg)
British Racing Motors, xeneralmente conocíu como BRM, foi un equipu británicu de Fórmula 1. Fundáu en 1945, compitió dende 1950 a 1977, participando en 197 Grandes Premios y ganando 17. En 1962 l'equipu BRM ganó'l títulu de constructores. Coles mesmes, el so pilotu Graham Hill gana'l campeonatu mundial. En 1963, 1964, 1965 y 1971, BRM foi segundu nel campeonatu de constructores.
La fábrica principal de BRM taba en Spalding Road, Bourne, Lincolnshire, detrás de la casa Eastgate, llar del so líder, Raymond Mays.
El desenvolvimientu más notable de BRM foi'l motor de carrera 135º V16 1,5 llitros, que yera bien potente na dómina pa la so cilindrada. Tenía los defectu de que la potencia cayía fuera d'un rangu bien pequeñu de réxime. Por ello, pa poder aprovechar la so capacidá al máximu, yeren necesarios munchos cambeos de velocidá per parte de los pilotos. Esti motor foi notable tanto como por ser una valiente tentativa en desenvolvimientu de motores, como pol so distintivu soníu.
Cuando la regulación de 1,5 llitros atmosféricu (esto ye, non sobrealimentados) de Fórmula Unu foi introducida, BRM llogró construyir un motor diseñáu por Aubrey Woods (BRM P56 V8) que taba al par col Dino V6 utilizáu por Ferrari y el Coventry-Climax V8 utilizáu por otros equipos británicos. Un automóvil modelu P578 con esti motor ganó'l Campeonatu Mundial, con Graham Hill como pilotu.
Sicasí, BRM falló na so entrada a la regulación de 3 llitros refugando la propuesta de Aubrey Woods de construyir un motor V12, por un estrañu motor H 16 (BRM 75). Esti motor yera potente pero pesáu y pocu fiable, tenía pocu par y un centru de gravedá alto. La razón d'esta eleición sigue siendo un misteriu, pero ye probable que'l H 16 fuera engañador pa BRM porque compartía delles partes col V8 1,5 llitros. Nesi momentu, BRM ganóse'l nomatu de "British Racing Misery". Con too y con eso, por cuenta de la escasez de motores 3 llitros de F1 nesi momentu, el H 16 foi vendíu a Lotus y Jim Clark llogró ganar un Gran Premiu con un coche con esi motor.
Tiempu dempués, la firma vendió motores a otros constructores como John Wyer, McLaren y Matra.