Cuerpu prietu

Un cuerpu prietu ye un oxetu teóricu o ideal qu'absuerbe tola lluz y tola enerxía radiante qu'incide sobre él. Nada de la radiación incidente refléxase o pasa al traviés del cuerpu prietu. A pesar del so nome, el cuerpu prietu emite lluz y constitúi un sistema físicu idealizáu pal estudiu de la emisión de radiación electromagnético. El nome Cuerpu prietu foi introducíu por Gustav Kirchhoff en 1862. La lluz emitida por un cuerpu prietu denominar radiación de cuerpu prietu.

Tou cuerpu emite enerxía en forma d'ondes electromagnétiques, siendo esta radiación, que s'emite inclusive nel vacíu, tantu más intensa cuando más elevada ye la temperatura del emisor. La enerxía radiante emitida por un cuerpu a temperatura ambiente ye escasa y correspuende a llonxitúes d'onda cimeres a les de la lluz visible, (esto ye, de menor frecuencia, como les de la lluz infrarroxo, o de frecuencia entá menor). Al alzar la temperatura non yá aumenta la enerxía emitida sinón que lo fai a llonxitúes d'onda más curties; a esto debe'l cambéu de color d'un cuerpu cuando se calecer. Los cuerpos nun emiten con igual intensidá a toles frecuencies o llonxitúes d'onda, sinón que siguen la llei de Planck.

A igualdá de temperatura, la enerxía emitida depende tamién de la naturaleza de la superficie; asina, una superficie mate o negra tien un poder emisor mayor qu'una superficie brillosa. Asina, la enerxía emitida por un filamentu de carbón incandescente ye mayor que la d'un filamentu de platín a la mesma temperatura. La llei de Kirchhoff establez qu'un cuerpu que ye bon emisor d'enerxía ye tamién bon absorbente de dicha enerxía. Asina, los cuerpos de color negru son bonos absorbentes.