Back الأقاليم السبعة عشر Arabic Сямнаццаць правінцый Byelorussian Седемнадесет провинции Bulgarian Seitek Proviñs Breton Disset Províncies Catalan Sedmnáct provincií Czech De sytten provinser Danish Siebzehn Provinzen German Δεκαεπτά Επαρχίες Greek Seventeen Provinces English
| |||||
|---|---|---|---|---|---|
| xunión personal | |||||
| |||||
| Alministración | |||||
| Círculu Imperial | [[d:Special:EntityPage/Q155187|10px | ||||
| Capital | Bruxeles | ||||
| Forma de gobiernu | monarquía | ||||
| Xeografía | |||||
| Coordenaes | 50°50′48″N 4°21′17″E / 50.8467°N 4.3547°E | ||||
 | |||||
 | |||||
Les Diecisiete Provincies foi la denominación que mientres el sieglu XVI otorgar a los 17 territorios de la rexón de los Países Baxos (Nederlanden: Lage Landen) que formaron una entidá territorial arrexuntada polos duques de Borgoña y l'emperador Carlos V, que van acabar formando un Estáu. Aproximao entendía los actuales países de los Países Baxos, Bélxica, Luxemburgu, el norte de Francia y una pequeña parte del oeste d'Alemaña.
Esta apelación estendióse dempués de que Carlos V añadiera a los Países Baxos borgoñonos el ducáu de Gelderland, el condáu de Zutphen y los señoríos d'Utrecht, Overijssel y Groningen.[1] Esti territoriu foi llamáu tamién nesa dómina Pays-Bas, Nederland, Belgia, the Netherlands.[2] La mayoría d'estes provincies yeren feudos del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu; el condáu de Flandes y el condáu de Artois fueren orixinalmente feudos franceses que fueron vencíos pol Tratáu de Cambrai en 1529. En 1512, les provincies constituyíen la mayor parte del círculu de Borgoña.
En 1549, la Pragmática Sanción estableció que los territorios de los Países Baxos formaríen una entidá territorial indivisible, los Diecisiete Provincies, que sería heredada por un únicu monarca. Poro, Carlos creó'l títulu de Señor de los Países Baxos (Heer der Nederlanden), que namái él y el so fíu Felipe II d'España llevaron. El nome de los Diecisiete Provincies sumió dempués de la separación de les provincies del Norte de les del Sur.
- ↑ Jean Stengers, Histoire du sentiment national en Belgique des origines à 1918, tomu 1, Les Racines de la Belgique, éditions Racine, Bruxelles, 2000 ISBN 2-87386-218-1, p. 77.
- ↑ Stengers, op. cit., p. 77.