Home llobu | ||
---|---|---|
Información | ||
[editar datos en Wikidata] |
El home llobu, tamién conocíu como licántropu, ye una criatura llexendaria presente en munches cultures independientes a lo llargo del mundu. Díxose qu'esti ye'l más universal de tolos mitos (probablemente xunto col del vampiru), y entá güei, muncha xente cree na esistencia de los homes llobu o d'otres clases de «hombre bestia». Toles carauterístiques típiques d'aquel animal - como son la ferocidá, la fuercia, l'astucia y la rapidez- son nellos claramente manifiestes, pa desgracia de toos aquellos que se crucien nel so camín. Según les creencies populares, esti home llobu puede permanecer col so aspeutu animal namái per espaciu d'unes cuantes hores, xeneralmente cuando sale la lluna llena.
Nel folclor y la mitoloxía, un home llobu ye una persona que se tresforma en llobu, yá seya arremente o involuntariamente, por causa de una maldición o d'otru axente esterior. El cronista medieval Gervase de Tilbury acomuñó'l tresformamientu cola apaición de la lluna llena, pero esti conceutu foi raramente acomuñáu col home llobu hasta que la idea foi tomada polos escritores de ficción moderna. La mayoría de les referencies contemporánees tán d'alcuerdu en qu'un home llobu pue ser asesináu si dispárase-y una bala de plata, anque esto ye productu de la narrativa moderna y nun apaez nes lleendes tradicionales, anque delles clásiques dicen que se puede matar cortándo-y la cabeza y arrincándo-y el corazón.
Naide sabe con exactitú cuándo s'aniciaron les lleendes sobre homes llobu. Pue que trátese d'una superstición tan antigua como la humanidá mesma y la manifestación reparada de diverses patoloxíes. Asina paecen indicalo dellos casos dataos n'España, como dalgún reseñáu nel sieglu XVI o'l de Manuel Blanco Romasanta, sieglu XIX, en que la so vida basar les películes El monte del llobu, y Romasanta. La caza de la bestia (2004).
(...) y ye, que nel reinu de Galicia tópose un home, que andaba pelos montes ascondido y dellí salíase a los caminos cubiertu d'un pelleyu de llobu, y si topaba dellos mozos pequeños desmandados, matavalos, y hartabase de comer nellos, y yera tanto'l dañu que faía que los de la tierra procuraron quitar aquella bestia del mundu y prendieronle, y viendo que yera home, punxéron-y nuna cárcel (...)Antonio de Torquemada. Xardín de flores interesaes, 1575[1]