Michel Foucault

Michel Foucault
Vida
Nacimientu	Poitiers[1], 15 d'ochobre de 1926[2]
Nacionalidá	Francia [3]
Llingua materna	francés
Muerte	XIII Distritu de París[4] y París[5], 25 de xunu de 1984[2] (57 años)
Sepultura	Q110358956
Causa de la muerte	sida
Familia
Padre	Paul Foucault
Casáu con	ensin valor
Pareyes	Daniel Defert
Estudios
Estudios	Lycée Henri IV (es) École normale supérieure Universidá de París
Nivel d'estudios	Philosophiæ doctor
Direutor de tesis de	François Delaporte
Llingües falaes	francés[6] alemán
Alumnu de	Jean Hyppolite Daniel Lagache Maurice Merleau-Ponty Georges Canguilhem Louis Althusser
Profesor de	Jacques Derrida
Oficiu	filósofu, antropólogu, psicólogu, historiador, escritor, sociólogu, profesor, guionista, críticu lliterariu, etnólogu, profesor universitariu
Llugares de trabayu	Francia
Emplegadores	Universidá de California en Berkeley Universidá de París 8 Universidá de Varsovia Universidá de Tunicia Universidá de Lille 3 Universidá de Buffalo Universidá d'Uppsala  (1954 –  1958) Collège de France  (1970 –  1984)
Trabayos destacaos	Vigilar y castigar. Nacimiento de la prisión (es) Las palabras y las cosas (es) La arqueología del saber (es) El uso de los placeres (es) Historia de la sexualidad (es)
Influyencies	Immanuel Kant, Friedrich Nietzsche, Gaston Bachelard, Martin Heidegger, Georges Bataille, Georges Canguilhem, Karl Marx, Maurice Blanchot, Jean-Toussaint Desanti, Louis Althusser, Pierre Hadot, Sigmund Freud, Claude Lévi-Strauss, Gayle Rubin, William S. Burroughs, Platón, escuela cínica (es) , Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Ferdinand de Saussure, Edmund Husserl, Ludwig Binswanger, Karl Jaspers, Eugène Minkowski (es) , Maurice Merleau-Ponty, Ernst Cassirer, Raymond Roussel, Jean Hyppolite, Georges Dumézil, Jacques Lacan y Gilles Deleuze
Miembru de	Les Amis de la bibliothèque du Saulchoir (en)
Movimientu	ateísmu posestructuralismo (es) Filosofía continental
Creencies
Relixón	ateísmu
Partíu políticu	Partíu Comunista Francés (de 1950 a 1953)
IMDb	nm0288223

Michel Foucault (pronunciación francesa: [miˈʃɛl fuˡko]), nacíu como Paul-Michel Foucault (15 d'ochobre de 1926, Poitiers – 25 de xunu de 1984, XIII Distritu de París y París) foi un historiador de les idees, sicólogu, teóricu social y filósofu francés. Foi profesor en delles universidaes franceses y norteamericanes y catedráticu d'Historia de los sistemes de pensamientu nel Collège de France (1970-1984) en reemplazu de la cátedra d'Historia del pensamientu filosóficu qu'ocupó hasta la so muerte Jean Hyppolite. El 12 d'abril de 1970, l'asamblea xeneral de profesores del Collège de France escoyó a Michel Foucault, que daquella tenía 43 años, como titular de la nueva cátedra. El so trabayu influyó n'importantes personalidaes de les ciencies sociales y les humanidaes.

Foucault ye conocíu principalmente polos sos estudios críticos de les instituciones sociales, cuantimás la psiquiatría, la medicina, les ciencies humanes, el sistema de prisiones, según pol so trabayu sobre la historia de la sexualidá humana. Los sos analises sobre'l poder y les rellaciones ente poder, conocencia y discursu fueron llargamente aldericaos. Nos años sesenta Foucault tuvo acomuñáu al estructuralismu, un movimientu del que s'alloñó más palantre, anque usara d'una manera personal los métodos de dichu enfoque: Les pallabres y les coses puede entendese como una crítica a la pretensión sígnica, dexando de llau'l so interés poles condiciones de cambéu históricu del sentíu.^[8]N'ulteriores trabayos y cursos desenvolvió conceutos como biopoder y biopolítica,^[9] d'especial relevancia na obra de pensadores políticos contemporáneos como Antonio Negri,^[10] Michael Hardt,^[10] Giorgio Agamben y Roberto Esposito.^[11]

Foucault refugó les etiquetes de postestructuralista y postmoderno, que-y yeren aplicaes davezu, prefiriendo clasificar el so propiu pensamientu como una crítica histórica de la modernidá con raigaños en Kant. Nel testu «¿Qué ye la ilustración?» definió meyor el so proyeutu teóricu como una ontoloxía crítica de l'actualidá siguiendo'l calquier kantianu.

Foi influyíu fondamente pola filosofía alemana, cuantimás pola obra de Friedrich Nietzsche. Precisamente, la so «xenealoxía de la conocencia» ye una alusión direuta a la idea nietzscheana de «la xenealoxía de la moral». Nuna de les sos últimes entrevistes afirmaría: «Soi un nietzscheano».^[12] Reconocería tamién una delda col pensamientu de Martin Heidegger y les sos crítiques al suxetu cartesianu y la techné occidental: «Heidegger foi un filósofu esencial pal mio», declararía en xunu de 1984,^[13] anque criticaría delles vegaes asities esenciales de Heidegger tales como la so interpretación de la historia de la verdá n'occidente como un olvidu del ser.^[14]

Nel añu 2007 Foucault foi consideráu pol The Times Higher Education Guide como l'autor más citáu del mundu nel ámbitu de humanidaes en dichu añu.^[15]

1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
2. ↑ ^{2,0 2,1} Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 11903202t. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
3. ↑ «RKDartists» (neerlandés). Consultáu'l 7 xunu 2020.
4. ↑ Afirmao en: Fichier des personnes décédées mirror. Fichier des personnes décédées ID (matchID): M_O3exRw_e9d.
5. ↑ Identificador GND: 11853453X. Afirmao en: Catalog of the German National Library. Data de consulta: 28 agostu 2024. Llingua de la obra o nome: alemán.
6. ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
7. ↑ URL de la referencia: https://bibsaulchoir.hypotheses.org/la-bibliotheque/michel-foucault-et-la-bibliotheque-du-saulchoir.
8. ↑ M. Jalón, El llaboratoriu de Foucault, Anthropos / CSIC, 1994, páxs. 19-22, 35-36
9. ↑ poder-utiliza-la-biopolitica-pa-controlar-la felicidá-de-la xente "El poder utiliza la biopolítica pa controlar la felicidá de la xente", Público (España), 7/3/2014
10. ↑ ^{10,0 10,1} La producción biopolítica, Michael Hardt y Toni Negri]
11. ↑ Biopoder, biopolítca, política, Ottavio Marzocca, Revista Trasversales númberu 16 seronda 2009]
12. ↑ Nik Farrell Fox (2003). The New Sartre: Explorations in Postmodernism (n'inglés). Continuum, páx. 169.
13. ↑ Saña Alcón, Heleno (2008). Atles del pensamientu universal. Almuzara, páx. 312. ISBN 978-84-92516-04-9.
14. ↑ Por ex., n'El poder psiquiátrico, clase del 23 de xineru de 1974
15. ↑ «The most cited authors of books in the humanities». timeshighereducation.co.uk (26 de marzu de 2009). Consultáu'l 16 de payares de 2009.