Slavenski jezici čine grupu jezika koja, zajedno sa baltičkim jezicima, formira baltaslavensku granu indoevropskih jezika. Svi slavenski jezici su potekli od praslavenskog jezika, danas izumrlog, koji se govorio tokom ranog srednjeg vijeka, za koje se pretpostavlja da potječu od ranijeg prabaltoslavenskog jezika, povezujući slavenske jezike s baltičkim jezicima u baltoslavenskoj grupi unutar indoevropske porodice. Slavenski jezici su konvencionalno (takođe na osnovu ekstralingvističkih karakteristika) podijeljeni u tri podgrupe: istok, zapad i jug, koji zajedno čine više od 20 jezika. Od toga, njih 10 ima najmanje milion govornika i imaju zvaničan status nacionalnih jezika zemalja u kojima se pretežno govore: ruski, bjeloruski i ukrajinski (istočne grupe), poljski, češki i slovački jezik (zapadne grupe) i bugarski i makedonski (istočni dijalekti južne grupe), srpski, hrvatski i bosanski i slovenski (zapadni dijalekti južne grupe). Osim toga, Aleksandr Duličenko prepoznaje niz slavenskih mikrojezika: izolovane etnolekte i periferne dijalekte ustaljenijih slavenskih jezika.[1][2][3]
Trenutna geografska distribucija maternjih slavenskih jezika uključuje južnu Evropu, srednju Evropu, Balkan, istočnu Evropu i sve od Sibira do ruskog Dalekog istoka. Dalje, dijaspore mnogih slavenskih naroda uspostavile su izolovane manjine govornika svojih jezika širom svijeta. Procijenjeno je da je broj govornika svih slavenskih jezika na prijelazu u 21. stoljeće iznosio 315 miliona.[4] To je najveća etno-jezička grupa u Evropi.[5][6]