Bardo

Bardo (Kimre: Bardd; irlande: bardos; bretone: barzh) estas poeto kaj kantisto, kiuj kantas propre verkitajn kantojn.

En la respektivaj socio mem, estis klaso de poetoj kaj erudiciuloj pri kelta kulturo en la mezepoko kaj fruaj modernaj tempoj, kaj precipe en Irlando, Skotlando, Kimrujo kaj Kornvalo. La nomada poeto havas ceremonian kaj religian rolon, ĉar li ensorbigis en sia poezio sociajn mitojn kaj religiajn rakontojn en tempo, kiam la skriba kulturo ankoraŭ ne disvastiĝis. Tiurilate ĝi apartenas al la sama klaso kiel la druidoj kaj la profetoj. La unua historia referenco al keltaj poetoj de ĉi tiu tipo estas tiu de Diodoro Sicilia kaj Strabono, kiuj priskribas la poetojn kiel parton de la kelta religiema klaso.

La latina vorto bardus nomis sanktajn keltajn kantistojn, kiuj ĉe solenaj okazoj kantis omaĝe al dioj kaj herooj. Poste tiel estis nomataj mezepokaj kortegaj kantistoj, kiuj disvastigis tra Eŭropo la kantojn pri la reĝo Arturo, sed ili kantis ankaŭ pri la naturo, amo kaj virina belo. Migraj bardoj kantis por la popolo kiel folkloraj poetoj. Ili estis tiel multenombraj, ke ili formis eĉ gildojn.

Nuntempe estas la vorto „bardo“ uzata kiel sinonimo por poeto, kiu prikantas la gloron de sia nacio aŭ tristas pro ĝia dekadenco.

William Auld ankaŭ plurfoje estis nomata "nia bardo".

La ekzakta signifo de la vorto bardo diversas inter landoj kaj epokoj.

Parencaj esprimoj estas aedo, rapsodo, skaldo, menestrelo, lirikulo.