La brikogotiko, (ankaŭ nordgermana brikogotiko aŭ pli precize hansa brikogotiko, estas konstrumaniero de la gotika arĥitekturo en tiuj regionoj, kie aktivis la hansa ligo, do en norda Germanujo, Nederlando kaj la sudaj marbordaj regionoj de la Balta Maro. La uzado de briko kiel konstrumaterialo komenciĝis en norda Eŭropo jam en la 12-a jarcento, la plej malnovaj konstruaĵoj do ankoraŭ apartenas al la tiel nomata brikoromaniko. Konsekvence la brikogotiko transiris en la 16-a jarcento al la brikorenesanco.
Karakterize estas unuaflanke la manko de figuraj skulptaĵoj, kiuj ne estis realigeblaj el brikoj, aliaflanke la abunda strukturo el masonitaj ornamaĵoj kaj facostrukturigoj per alterno de ruĝaj kaj glazuritaj brikoj kaj blanke kalkitaj vandofacoj.
Multaj historiaj urbocentroj kaj unuopaj konstruaĵoj eniris la liston de al monda heredaĵo de Unesko.