Centjara milito | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
milito | |||||||||
| |||||||||
Flankoj | |||||||||
Reĝlando Francio Reĝlando Kastilio Duklando Bretonio (Domo de Blois) Graflando de Ĉampanjo Reĝlando Skotlando Ĝenova Respubliko Reĝlando Bohemio Reĝlando Aragono |
Reĝlando Anglio Duklando Burgonjo Duklando Bretonio (Domo de Montfort-l'Amaury) Reĝlando Portugalio Reĝlando Navaro Graflando Flandrio Graflando Henegovio Duklando Akvitanio Duklando Luksemburgo | ||||||||
La Centjara milito inter la francoj kaj la angloj daŭris de 1337 ĝis 1453. En 1337, la reĝo Eduardo la 3-a de Anglio (Edward III, 1327–1377), ne plu volis ĵuri fidelecon al la franca reĝo Filipo la 6-a de Francio (Philippe VI), pri la teritorio Gujeno (Guyenne, en sudokcidenta Francio). En 1453 je la 17-a de julio, la reĝo Karolo la 7-a de Francio (Charles VII) reprenis Gujenon de Henriko la 6-a (Henri VI). Tio finigis la Centjaran Militon. Sed eblas ankaŭ opinii ke ĝi finiĝis nur en 1475, per la traktato de Picquigny.
La Centjara Milito estas tre grava periodo en la historio kaj de Francio kaj de Anglio kaj de la rilatoj inter tiuj, ĉar ĝi ludis gravan rolon por aferoj kiel reĝa heredo, teritorioj, kaj grava mezepoka valoro: nome la honoro. La centjara milito estis la unua milito en Eŭropo, en kiu oni uzis pulvajn batalilojn kaj en kiu grandparte batalis profesiaj soldatoj, nome pagosoldatoj.[1]