Marabuto

Marabuto de Senegalo en 1890.
Morabo en suda Maroko.
Portreto de marabuto en Supera Voltalando (nuntempa Burkino) ĉirkaŭ 1970.

Marabuto (arabe مَربوط marbūṭمُرابِط murābiṭ, "kiu estas ligita/gardita") estas islama religia estro kaj instruisto[1] en Okcidenta Afriko, kaj (historie) en Magrebo. La marabuto estas ofte fakulo de la Korano, aŭ religia instruisto. Aliaj povas esti vagantaj religiaj homoj kiuj survivas el almozoj, sufiaj murŝidoj ("gvidistoj"), aŭ estroj de religiaj komunumoj. Aliaj povas teni vivan sinkretismajn antaŭ-islamajn tradiciojn, kiaj amuletoj por bona sorto, prezidante je variaj ceremonioj, dirante futuron, kaj en kelkaj okazoj aktive gvidante la vivojn de la sekvantoj. La ofta praktiko ricevi donacojn aŭ monon pro tiu servo estis malaprobita de ortodoksai islamanoj.[1]

Pro etendo, marabuto estas ankaŭ Sanktejo sur la loko, kie tombokuŝas tia ermito.[2] Laŭ Francisko Azorín morabo (alternative) estas Tipa araba ermitejo.[3] Li indikas etimologion el la araba morabit (ermito), el mo + ribat (preĝejo).[4]

  1. 1,0 1,1 (June 2002) “Reading the Rains: Local Knowledge and Rainfall Forecasting in Burkina Faso”, Society and Natural Resources 15 (2), p. 409–427. doi:10.1080/08941920252866774. “Marabouts are Islamic spiritualists who are also believed to have the capacity to foresee but not control the future. These spiritualists range from conventional Islamic clerics (Limam) who are versed in the Koran and preside over services at local mosques, to local healers and diviners who mix Islam with indigenous beliefs and practices. Some marabouts practices resemble those of getba, with Islamic verses replacing cowries. Most marabouts receive gifts or money for their services, with the most respected and renowned marabouts drawing substantial income from their practice. However, these practices are generally disapproved by Islamic orthodoxy.”. 
  2. NPIV, [1] Alirita la 4an de Januaro 2018.
  3. Francisko Azorín, arkitekto, Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 143.
  4. Azorín, samloke.

Developed by StudentB