Romio

En historiografio, Romio estas romia civilizo ekde la fondo de la itala urbo Romo en la 8-a jarcento a.K. ĝis la kolapso de la Okcident-Romia Imperio en la 5-a jarcento p.K., ampleksiĝante al la Romia Reĝlando (753 a.K.-509 a.K.), romia respubliko (509 a.K.-27 a.K.) kaj Romia Imperio (27 a.K.-476 p.K.) ĝis la falo de la okcidenta imperio. La civilizo komenciĝis kiel itala setlejo en la itala duoninsulo, konvencie fondita en 753 a.K., kiu kreskis en la urbo de Romo kaj kiu poste donis sian nomon al la imperio, super kiu ĝi regis kaj al la disvastigita civilizo, kiun la imperio disvolvis. La Romia Imperio etendiĝis por fariĝi unu el la plej grandaj imperioj en la antikva mondo, kvankam ankoraŭ regis de la urbo, kun ĉirkaŭkalkulita 50 ĝis 90 milionoj da loĝantoj (proksimume 20% de la monda loĝantaro tiutempe) kaj kovrante 5.0 milionoj da kvadrataj kilometroj ĉe ĝia pinto en la jaro 117.

Laŭlonge de ĝia longa ekzisto, la romia ŝtato evoluis el elektita monarkio al demokratia klasika respubliko kaj poste al ĉiam pli aŭtokrateca duon-elektita militista diktaturo de la imperio. Pere de konkeroj, kultura kaj lingva asimiladoj, ĉe ĝia pinto ĝi regis la nordafrikan marbordon, Egiption, sudan Eŭropon, kaj plej multajn regionojn de Okcidenta Eŭropo, Balkanoj, Krimeo kaj granda parto de Mezoriento, inkluzive de Levantenio kaj partoj de Mezopotamio kaj Arabio. Ĝi estas ofte kolektita en klasika antikvaĵo kune kun antikva Grekio, kaj iliaj similaj kulturoj kaj socioj estas konataj kiel la grek-romia mondo.

Antikva romia civilizo kontribuis al moderna lingvo, religio, socio, teknologio, juro, politiko, registaro, militado, arto, literaturo, arkitekturo kaj inĝenierado. Romio profesiigis kaj vastigis sian militistaron kaj kreis registaran sistemon nomitan res publica, la inspiro por modernaj respublikoj kiel Usono kaj Francio. Ĝi akiris impresajn teknologiajn kaj arkitekturajn heroaĵojn, kiel ekzemple la konstruadon de vasta sistemo de akveduktoj kaj vojoj, kaj ankaŭ la konstruadon de grandaj monumentoj, palacoj kaj publikaj instalaĵoj.

La Punikaj Militoj kontraŭ Kartago estis decidaj por la plifirmiĝo de Romio kiel monda potenco. En ĉi tiu serio de militoj Romo akiris la povon de la strategiaj insuloj Korsiko, Sardio kaj Sicilio; prenis Hispania (modernaj Hispanio kaj Portugalio); kaj detruis la urbon Kartago en 146 a.K., donante al Romo superecon en Mediteraneo. Antaŭ la fino de la Respubliko (27 aK) Romo konkeris la terojn ĉirkaŭ la Mediteraneo kaj preter ĝi: ĝia regno etendiĝis de Atlantiko al Arabujo kaj de la buŝo de Rejn al Nordafriko. La Roma Imperio aperis kun la fino de la Respubliko kaj la diktaturo de Aŭgusto Cezaro. 721 jaroj da Rom-Persaj Militoj komenciĝis en 92 aK per la unua milito de Romo kontraŭ Partio. La Rom-Persaj militoj fariĝis la plej longa konflikto en homa historio, kaj havis gravajn daŭrajn efikojn kaj konsekvencojn por ambaŭ imperioj.

Sub Trajano, la imperio atingis sian teritorian pinton. I etendiĝis de la tuta Mediteranea Baseno ĝis la strandoj de Norda Maro norde, al la marbordo de la Ruĝa kaj Kaspia Maroj en la Oriento. Respublikanaj kutimoj kaj tradicioj komencis malkreski dum la imperia periodo, kun civilaj militoj fariĝante preludo komuna al la kreskado de nova imperiestro. [7] [8] [9] Ŝtataj ŝtatoj, kiel la Palmira Regno, provizore dividus la Imperion dum la krizo de la 3a jarcento.

Plagita de interna malstabileco kaj atakita de diversaj migrantaj popoloj, la okcidenta parto de la imperio disiĝis en sendependaj "barbaraj" regnoj en la 5-a jarcento. Ĉi tiu fragmentado estas historia historiisto, kiu uzas por dividi la antikvan periodon de universala historio de la antaŭ-mezepoka "Malhela Epoko" de Eŭropo. La orienta parto de la imperio daŭris tra la 5-a jarcento kaj restis potenco tra la "Malhelaj Epokoj" kaj mezepokaj tempoj ĝis ĝia falo en 1453 pK. Kvankam la civitanoj de la imperio ne faris diferencon, la imperio estas plej ofte nomata la "Bizanca Imperio" fare de modernaj historiistoj dum la Mezepoko por diferencigi la staton de antikva tempo kaj la nacio en kiu ĝi kreskis.