Nazioarteko zuzenbidea (nazioarteko zuzenbide publikoa eta nazioen zuzenbidea ere deitzen zaio) estatuek eta beste eragile batzuek elkarrekiko harremanetan obeditzera behartuta sentitzen diren eta, oro har, obeditzen duten erregela, arau eta estandarren multzoa da. Nazioarteko harremanetan, aktoreak indibiduo eta entitate kolektiboak besterik ez dira, hala nola Estatuak, nazioarteko erakundeak eta estatuz kanpoko taldeak, eta jokabideari buruzko erabakiak har ditzakete, zilegiak izan edo ez. Erregelak formalak dira, maiz idatziak espero den portaera deskribatzeko, eta arauak ez dira hain formalak, maiz idatzi gabekoak edo ohiko espektatibak ezartzen dituzten portaerak izan daitezke[1]. Estatuentzako arauak ezartzen ditu esparru ugaritan, hala nola gerra eta diplomazia, harreman ekonomikoak eta giza eskubideak.
Nazioarteko zuzenbidea eta Estatuan oinarritutako sistema juridiko nazionalak desberdinak dira; izan ere, sistema horiek, neurri handi batean, adostasunaren bidez funtzionatzen dute, ez baitago unibertsalki onartutako autoritaterik Estatu subiranoei inposatzeko. Estatuek eta estatuz kanpoko eragileek nazioarteko zuzenbideari ez men egitea erabaki dezakete, baita tratatu bat ez betetzea ere, baina halako urraketek, batez ere aginduzko arauenak, besteen gaitzespena jaso dezakete, eta, kasu batzuetan, neurri hertsatzaileak ere bai, zigor diplomatiko eta ekonomikoetatik gerraraino doazenak.
Nazioarteko zuzenbidearen iturrien artean sartzen dira nazioarteko ohitura (lege gisa onartutako estatuen praktika orokorra), tratatuak eta zuzenbidearen printzipio orokorrak, sistema juridiko nazional gehienek aitortuak. Nazioarteko zuzenbidea nazioarteko kortesian ere isla daitekeen arren -harreman onak izateko eta elkar ezagutzeko estatuek hartutako jardunak-, tradizio horiek ez dira juridikoki lotesleak. Sistema juridiko nazional baten eta nazioarteko zuzenbidearen arteko harremana eta elkarrekintza konplexua eta aldakorra da. Zuzenbide nazionala nazioarteko zuzenbide bihur daiteke tratatuek nazioz gaindiko auzitegiei jurisdikzio nazionala ahalbidetzen dietenean, hala nola Giza Eskubideen Europako Auzitegiari edo Nazioarteko Zigor Gorteari. Genevako Hitzarmenek eta antzeko tratatuek diote legedi nazionala tratatuaren xedapenetara egokitu behar dela. Lege edo konstituzio nazionalek nazioarteko betebehar juridikoak legeria nazionalean aplikatzea edo integratzea aurreikus dezakete.