San Paulo VI.a[1] (latinez Paulus PP. VI.), jaiotzez Giovanni Battista Montini (Sarezzo, Brescia, Italia, 1897ko irailaren 26a- Castelgandolfo, 1978ko abuztuaren 6a) Eliza Katolikoko Aita santu izan zen 1963ko ekainaren 21etik bere heriotzaren egunera arte.
Joan XXIII.aren ondoren, Vatikanoko II. Kontzilioarekin, aurreko pontifizearen lan handiarekin, jarraitzea erabaki zuen. Era berean, eliza ortodoxo, anglikano eta protestanteekin harreman ekumenikoak sustatu zituen, bilera eta akordio historiko ugari lortuz.
1922 eta 1954 bitartean, Egoitza Santuaren Estatu Idazkaritzan lan egin zuen. Horretan jardun zenean, Domenico Tardinirekin batera, Pio XII.aren kolaboratzaile hurbilen eta eragingarrientzat hartu zuten eta, 1954an, Milango artzapezpiku izendatu, Italiako elizbarrutirik handiena; horrela, zuzenean, Italiako Apezpiku-Konferentziako idazkari bihurtu zen. Han, laster, pobreen artzapezpiku ezizenaz ezagutu zuten, bisitatzen zituen lantegietako langileekin zuen adiskidetasunagatik[2]. Joan XXIII.ak kardinalgora igo zuen 1958an eta, hura hil ondoren, Montini oinordeko posibleen arteko hartu zuten[3].
Paulo izena hartu zuen, munduan zehar Kristoren mezua zabaltzeko eginkizun berritzailea adierazteko. Vatikanoko II. Kontzilioa berriro ireki zuen, lehentasuna eta norabidea emanez. Kontzilioak bere lanak amaitu ondoren, Paulo VI.ak bere aginteen interpretazioa eta aplikazioa hartu zuen bere gain, sarritan, Eliza Katolikoko taldeen itxaropen lehiakideen artean lerro fin batean ibiliz. Erreformen handitasunak eta sakontasunak Elizako alor guztietan eragin zuen bere aitasantutzan zehar, bere aurreko eta ondorengoen antzeko erreforma politikak gaindituz.
Paulo VI.a mariazale handia izan zen: horregatik, etengabe hitz egiten zuen Mariaren aldeko biltzarretan eta mariologia-bileretan; hainbat santutegi bisitatu, eta Mariaren aldeko hiru entziklika argitaratu zituen. Milango Anbrosioren irakaspenak aipatuz, Elizaren Ama izendatu zuen Vatikanoko II. Kontzilioan. Paulo VI.ak elkarrizketa bilatu zuen munduarekin, beste erlijio batzuekin eta fedegabeekin. Gizateriaren zerbitzari xume gisa ikusten zuen bere burua eta Estatu Batuetako eta Europako aberatsei, Hirugarren Munduko pobreen aldeko aldaketa esanguratsuak eskatu zizkien[4].
Jaiotza-kontrolaren (adibidez, Humanae vitae) eta beste gai batzuei buruzko jarrerak eztabaidagarriak izan ziren Mendebaldeko Europan eta Ipar Amerikan baina, Ekialdeko Europan eta Latinoamerikan, txalotuak izan ziren. Bere aitasantutzan zehar, aldaketa asko gertatu ziren munduan: ikasleen istiluak, Vietnamgo Gerra eta munduko beste gorabehera batzuk. Paulo VI.a horiek guztiak ulertzen saiatu zen baina, halaber, berari agindutako «fede-gordailua» defendatzen ere.
1974ko abenduaren 24an, San Pedro basilikako Ate Santuaren irekieraren buru izan zen 1975eko Jubileuari hasiera emanez: munduan zehar, mila milioi lagunek jarraitu zuten.
Izendatu zituen kardinalen artean, hiru haren oinordeko izan ziren Aita santu:
Haren beatifikazio prozesua 1993ko maiatzaren 11n hasi zen[5]. 2014ko maiatzaren 7an, Paulo VI.a Aita santua dohatsu izendatu zuten miraria onartu zen. Angelo Amato kardinala, Santuen Kausetarako Kongregazioko prefeta, Frantzisko Aita Santuarekin bildu zen beatifikazio-data adosteko; azkenik, 2014ko urriaren 19rako ezarri zen[6]. Beatifikazioa burutu zen San Pedro plazan egin zen Familiari buruzko Apezpikuen Ezohiko Sinodoaren amaierako mezan[2][7]. 2017an, Paulo VI.aren interzesioari egotzitako bigarren miraria onartu zen[8], haren kanonizazioak Frantzisko Aita santua izan zuen buru, San Pedro plazan, 2018ko urriaren 14an[9][10].