Zaborra edo hondakinak zerbait ekoiztu, erabili edo desegin ondoren geratzen den materiala da, bere hasierako balioa galdu edo erabilgarria ez delako berrerabili, baztertu edo botatzen dena. Zabor terminoa balio ez duen edozein hondakini dagokio, edo nahi ez den eta botatzeko asmoa dagoen edozein materiali[1]. Zaborra eta berrerabil edo birzikla daitezkeen hondakinak desberdinak dira[2][3][4].
Ekonomia Lankidetza eta Garapenerako Erakundeak (ELGA) «hondakintzat» jotzen ditu «ekoizten diren testuinguruan balio ekonomikorik lortu ez duten ekoizpen- eta kontsumo-jardueretan sortutako gaiak»[5]. «Hondakinak maneiatzea» terminoa hainbat hondakin mota biltzeko, tratatzeko eta ezabatzeko giza kontrola izendatzeko erabiltzen da. Ekintza horiek hondakinek ingurumenean eta gizartean duten eragin negatiboaren maila murrizteko dira.
Normalean, bilketa egiteko aurreikusitako lekuetan uzten da, eta zabortegietara edo beste lekuren batera bideratuko da. Gaur egun, termino hori erabiltzen da aprobetxagarriak ez diren eta, beraz, tratatu eta osasun-arazoak edo ingurumen-arazoak saihesteko prestatu beharko liratekeen hondakinen zatikiak izendatzeko; horregatik, birziklatzea hondakinak berreskuratzean datza, bizitza erabilgarri berria duen objektu bihurtzeko.
Hondakinen konposizioa estuki lotuta dago sortzen diren lekuaren eta denboraren bizi-mailarekin eta jarduera ekonomikoarekin. Industriaren asmakuntza eta garapena zuzenean lotuta daude sortutako edo eragindako hondakin motekin. Hondakinen osagai batzuek birziklatzeko balio ekonomiko eta errentagarria dute. Hondakin biodegradagarriak, hala nola elikagaiak eta hondakin-urak, modu naturalean desagertzen dira oxigenoari edo aire zabalari esker, mikroorganismoek eragindako deskonposizioaren ondorioz. Hondakin biodegradagarrien deuseztapena kontrolatzen ez bada, hainbat arazo sor ditzake, besteak beste, giza agente patogenoak indartzearen ondorioz osasunari eragiten dioten berotegi-efektuko gasen askatze orokorra[6].