Yndo-Jeropeeske talen | ||
algemien | ||
oare namme(n) | Yndogermaanske talen | |
lokaasje | fan oarsprong Jeropa, Lyts-Aazje, Perzje, súdlik Sintraal-Aazje en it Yndiaaske subkontinint | |
tal talen | >400 | |
tal sprekkers | >3 miljard (2009) | |
taalbesibskip | ||
taalfamylje | gjin algemien akseptearre heger nivo fan taalfamylje | |
subgroepen | ● Anatoalysk † ● Armeensk ● Balto-Slavysk ● Germaansk ● Helleensk ● Illyrysk ● Yndo-Iraansk ● Italo-Keltysk ● Tochaarsk † ● Trasysk † | |
taalkoades | ||
ISO 639-5 | ine | |
ISO 639-6 | ineu |
De Yndo-Jeropeeske talen, foarhinne ek wol bekend as de Yndogermaanske talen, foarmje in tige grutte, saneamde supertaalfamylje, wêrfan't de talen sûnt 'e Aldheid sprutsen wurde yn hast hiele Jeropa en grutte parten fan Súd-Aazje en it Heine Easten. It Hettitysk, dat oerlevere is út 'e sechstjinde iuw f.Kr., is de ierst dokumintearre Yndo-Jeropeeske taal. Histoarysk wiene fierders it Aldgryksk en it Latyn fan tige grutte betsjutting foar de ûntjouwing fan 'e Westerske kultuer, wylst oangeande it Sanskryt itselde sein wurde kin foar de kultuer fan it Yndysk subkontinint en oangeande it Avestaansk en it Perzysk foar de kultuer fan Iraan, Afganistan en Tadzjikistan. Troch migraasje en kolonisaasje hawwe guon Yndo-Jeropeeske talen, benammen it Ingelsk, Spaansk, Portegeesk, Frânsk en Russysk, har yn 'e lêste fiifhûndert jier ferspraat nei Sibearje, Noard- en Súd-Amearika, Súdlik Afrika, Austraalje en Nij-Seelân.