Bhagavad Gita

Bhagavad Gita
Autor/a	Vyasa
Lingua	Lingua sánscrita
[ editar datos en Wikidata ]

A Bhagavad Gita (sánscrito: भगवद्गीता, Bhagavad-gītā; lit. "O canto do deus"), comunmente coñecida só como Gita, é un relato de 700 versos do libro sexto do Mahabharata, parte destacada da epopea sagrada hindú. Compúxose entre os séculos VI e II a. C. Malia que o hinduísmo inclúe multitude de seitas, a Gita é considerada un importante texto sagrado por todas elas. Como tal, trátase dunha obra que encarna a totalidade do pensamento hindú.

A obra desenvólvese no marco dun diálogo entre o príncipe dos Pandavas, Arjuna, e o seu auriga Krishna, un dos avatares de Vishnu. Ao comezo da guerra de Kurukshetra entre os Pandavas e os Kauravas, Arjuna, desesperado pola violencia e a morte que a batalla inflixirá nos seus semellantes, atópase sumido nun dilema. Considerando renunciar á guerra, Arjuna consulta a Krishna, sendo o resto do libro o seu discurso en resposta. Krishna aconséllalle cumprir coa súa obriga como guerreiro (kshatriya) en defensa do dharma. Este diálogo entre Arjuna e Krishna aborda unha gran variedade de temas espirituais, dilemas morais e problemas filosóficos que van para alén da inmediata guerra. O contexto bélico é considerado unha alegoría das loitas e veleidades da vida humana.

A Gita recolle as concepcións do divino presentes nas Upanishads, aceptando a existencia dun eu individual (atman) e dun eu supremo (brahman) en cada ser. O diálogo entre o príncipe e Krishna foi interpretado como unha metáfora da eterna conversa entre o ser humano e os deuses. Os comentadores do Vedanta interpretaron as nocións da Bhagavad Gita sobre a relación entre o atman e o brahman de distintas maneiras: o Advaita Vedanta afirma a non dualidade de ambos, namentres o Dvaita Vedanta defende a súa dualidade.

Segundo a mitoloxía hindú, a Gita foi escrita por Ganesha, en base ao relato do sabio Vyasa (sánscrito: व्यास, Vyāsa; lit. "compilador" ou "editor"). A Gita constitúe os capítulos do 23 ao 40 do libro VI do Mahabharata, chamado Bhishma Parva, o texto central para a tradición vishnuísta e o prasthanatrayi. Como tal, recolle as crenzas basilares do hinduísmo, como a diferenza entre o corpo transitorio e o eu eterno, a transmigración da alma, a actualidade dos gunas, a necesidade de cumprir co propio deber, e a importancia do desapego. O texto analiza as vías do Jñāna, do Bhakti, do Karma e do Rāja para lograr a liberación do espírito (mokṣa), ao tempo que defende o camiño do Bhakti (devoción) como o máis sinxelo e principal.