Back Eduard I van Engeland Afrikaans Eduard I. (England) ALS Ēadweard I Engla Cyning ANG إدوارد الأول (ملك إنجلترا) Arabic ادوارد الاول ملك انجلترا ARZ Eduardu I d'Inglaterra AST I Eduard Azerbaijani بیرینجی ادوارد AZB Эдуард I Byelorussian Едуард I Bulgarian
Eduardo I de Inglaterra, nado en Westminster o 17 ou o 18 de xuño de 1239 e finado en Burgh by Sands o 7 de xullo de 1307, tamén coñecido como Eduardo Pernas Longas ou o Martelo dos Escoceses (latín: Malleus Scotorum), foi Rei de Inglaterra desde 1272 ata 1307. Antes do seu ascenso ao trono tamén foi coñecido como O Señor Eduardo.[1][2][3][4] Pasou gran parte do seu reinado reformando a administración real e a common law. A través dunha extenso proceso legal, Eduardo investigou a tenza de varias liberdades feudais, mentres que a lei foi reformada por medio dunha serie de estatutos reguladores das leis criminal e de propiedade. Porén, cada vez máis, a atención de Eduardo dirixiuse cara aos asuntos militares.
Como primeiro fillo de Henrique III, Eduardo estivo envolto desde moi cedo nas intrigas política do reinado do seu pai, incluída unha autentica rebelión por parte dos Baróns ingleses. En 1259, situouse brevemente xunto ao movemento de reforma dos baróns, apoiando as Provisións de Oxford. Tras a reconciliación co seu pai, porén, permaneceu leal a el durante o resto do conflito coñecido como a Segunda Guerra dos Baróns. Tras a batalla de Lewes, Eduardo foi feito refén polos rebeldes, pero escapou ao cabo duns poucos meses e volveu a retomar a loita contra Simón de Montfort. Montfort foi derrotado na batalla de Evesham en 1265, e ao cabo de dous anos a rebelión quedou reducida. Con Inglaterra pacificada, Eduardo uniuse á Novena cruzada na Terra Santa. A cruzada non durou moito e Eduardo encontrábase de camiño de regreso a Inglaterra en 1272 cando recibiu a noticia da morte do seu pai. Sen présa por volver, chegou a Inglaterra en 1274 e foi coroado na abadía de Westminster o 19 de agosto dese ano.
Tras conter unha pequena rebelión en Gales entre 1276 e 1277, Eduardo tivo que afrontar unha segunda rebelión entre 1282 e 1283 cunha guerra a grande escala de conquista. Tralo éxito da campaña, Eduardo subxugou Gales baixo o poder inglés, construíndo unha serie de castelos e cidades na rexión e establecendo nelas a colonos ingleses. A continuación, os seus esforzos tornáronse directamente cara a Escocia. Nun primeiro momento fora convidado a arbitrar na disputa sucesoria, pero acabou reclamando a soberanía sobre o reino. Desatouse unha guerra de independencia que durou máis alá da morte do rei. Ao mesmo tempo, Eduardo tivo que afrontar unha nova guerra contra Francia despois de que o monarca francés Filipe IV invadira o ducado de Aquitania, que ata entón mantivera unha unión persoal con Inglaterra. Aínda que Eduardo recuperou o seu ducado, o conflito aliviou a presión militar inglesa contra Escocia. Ao mesmo tempo o rei tivo que tratar cos problemas internos. A mediados da década de 1290, as numerosas campañas militares requiriron unha gran cantidade de impostos, e Eduardo tivo que afrontar a oposición do clero e o pobo. Cando o rei finou en 1307, deixou ao seu fillo Eduardo II de Inglaterra no medio dunha guerra e cheo de problemas financeiros e políticos.
- ↑ Burt 2013, p. 75.
- ↑ Carpenter 1985.
- ↑ Lloyd 1986.
- ↑ Powicke 1947.