Xeocentrismo

En astronomía, a teoría xeocéntrica (do grego γεοκεντρικό, geokentrikó, centrado na Terra) é aquela que coloca a Terra inmóbil no centro do universo, e os planetas, o Sol e estrelas virando ao seu redor. Esta crenza foi habitual na Grecia antiga e na China ^[1], e sobreviviu ata o comezo da idade moderna, a partir de finais do século XVI foi substituído gradualmente polo modelo heliocéntrico. Hoxe en día, a cosmoloxía xeocéntrica sobrevive como elemento literario na ciencia ficción.

A teoría foi formulada por Aristóteles no século IV e completada por Claudio Tolomeo o século II. Normalmente, os filósofos gregos e medievais combinaban o modelo xeocéntrico cunha Terra esférica, diferente ao modelo dunha Terra plana relacionado con outras mitoloxías. Críase tamén que o movemento dos planetas era circular e non o elíptico, unha visión que non se poría en dúbida na cultura occidental ata o século XVII.

1. ↑ Colin Ronan, "Astronomy in China, Korea and Japan," in Walker, ed.,Astronomy Before the Telescope, pp. 264-5.