Basa

Basa minangka sistem komunikasi simbolik ingkang dipun-ginakaken déning manungsa kanggé kaperluan interaksi sosial. Sistem iki kalebu panggunan simbol-simbol, utawa tembung, ingkang dipun-ginakaken kanggé nyatakaken lan ngéwahaken pikiran, rasa, lan idé-idé. Basa dados médhia éksprési diri lan kanggé nglestarekaken budaya lan elmu. Basa minangka sarana penting kanggé ngewahi lan nyimpen informasi, lan ugi minangka alat kanggé ngawujudaken interaksi sosial. Manungsa migunakaken basa ing saben aspek urip, wiwit saka komunikasi sadidinten ngantos ing bidang ilmiah lan sastra. Basa manungsa punika misuwur amargi kaanekaragan budaya lan sajarahipun, kanthi pangowahan ingkang katingal nyata antawisipun budaya sarta salami mangsa. Estimasi ingkang tepat gumantung dhumateng pamisah (dikotomi) ingkang dipundamel antawisipun basa lan dialek.^[1]

Basa uga minangka médhia kanggé nglestarekaken lan nyebarken budaya. Ing lestantunipun, basa ngewahi lan nyimpen nilai, adat-istiadat, lan tradhisi saking generasi tumuju generasi sanesipun. Kajawi punika, basa dados sarana kanggé nggathukaken lan nggayuh pahaman antar-wong ing macem-macem latar belakang budaya lan sosial. Kanthi wujud sastra, dongeng, lan crita rakyat, basa dados alat kanggé nglestarekaken lan ngrumat khasanah budaya. Saben basa nduwèni cara dhewe kanggé ngrumusaké lan nyatakaké idé lan émosi, nggawé saben basa duwé keunikan lan keindahan dhewe. Saben basa nduwéni struktur lan aturan dhéwé-dhéwé. Struktur basa iki nyakup sawetara unsur utama kayata fonologi (sistem swara), morfologi (struktur lan bentuk tembung), lan sintaksis (aturan nggawe kalimat lan struktur frasa). Kosakata lan gramatika saben basa beda-beda, nyebabaké saben basa duwéni ciri khas lan kapasitas ékspresi dhéwé. Struktur lan aturan basa iki nduweni peran penting ing cara manungsa nyatakaké lan ngolah informasi. Kanthi mangertos struktur lan aturan basa, siji bisa luwih ngerti carane basa bisa ngemot lan nglestarekaken budaya lan pengetahuan.

Basa-basa ngalami evolusi lan kaanekaragaman sakmenika, lan sejarah evolusinipun saged dipunrekonstruksi kanthi membandhingake basa-basa modhèren kanggé netepaken sipat-sipat ingkang kedah dipunkagungan déning basa moyangipun supados tahap-tahap pambangunan ingkang saklajengipun saged kedah dumadi. Sekelompok basa ingkang ndherek saking moyang ingkang sami dipuntepang minangka kulawarga basa; tinimbangipun, basa ingkang sampun kabuktèkaken boten gadhah sedherek saking basa sanèsipun, ingkang gesang utawi boten, kawastanan minangka basa isèlat. Ugi wonten akèh basa-basa ingkang dereng kabuktèkaken sedherekipun, lan basa-basa ingkang saged kemawon boten naté wonten. Konsensus akademis ngemot manawi antawisipun 50% dumugi 90% basa ingkang dipunrembag ing wiwitan abad kaping 21 punika saged kemawon sampun dados punah ing taun 2100.^[2]

1. ↑ Kamusella, Tomasz (2016). "The History of the Normative Opposition of 'Language versus Dialect': From Its Graeco-Latin Origin to Central Europe's Ethnolinguistic Nation-States". Colloquia Humanistica. 5 (5): 189–198. doi:10.11649/ch.2016.011. Diarsip saka asliné ing 26 February 2020. Dibukak ing 9 February 2020.
2. ↑ Kamusella, Tomasz (2016). "The History of the Normative Opposition of 'Language versus Dialect': From Its Graeco-Latin Origin to Central Europe's Ethnolinguistic Nation-States". Colloquia Humanistica. 5 (5): 189–198. doi:10.11649/ch.2016.011. Diarsip saka asliné ing 26 February 2020. Dibukak ing 9 February 2020.