Ars coquinaria Sinensis e textibus a saeculo fere III a.C.n., ex archaeologia aevorum anteriorum elucidari potest.
Dissertatione coqui mythistorici Yi Yin, in Veres autumnosque domini Lü anno circiter 239 a.C.n. data, quinque sapores enumerantur, qui sunt 酸 suān amarus, 苦 kǔ acer, 甜 tián dulcis, 辣 là pungens vel 熱 rè calidus, 咸 xián salsus. Sequitur enumeratio optimorum ciborum, partim e media valle fluminis Caerulei, partim e regionibus mythicis provenientium.[1]
Artes coquinariae Mandschuriensium et Sinarum differebant,[2] sed in unam cenam interdum recreatam(en) coniungi solebant, ab Yuan Mei deprecatam.[3]
Aevo nostro popinae Sinenses fere ubique per mundum frequentantur. Celebres coqui Sinenses variis linguis de arte sua disseruntur, e.g. Joyce Chen, Caecilia Chang, Sylvia Wu.