Cantus Gregorianus vel cantus choralis sive cantus ecclesiasticus[1] est genus cantus plani, antiquus modus psallendi Ecclesiae Latinae. Ortus sub tertio vel quarto saeculo et in saeculo septimo ad maturitatem evolutus Romae pontificis fautorisque musicae sacrae Gregorii Magni nomen assumpsit. Varii cantus fixi pro omnibus missae partibus et etiam pro omnibus diebus liturgici anni sunt. Unam tantum vocem et octo modos habet (duobus tantum utimur in musica moderna).