Lingua Etrusca | ||
---|---|---|
Taxinomia: | Lingua cognatione sive nulla sive hucusque incognita (sed linguis vel dialectis Rhaetiae et insulae Lemni congreganda). Nonnulli putant in familia Vasconum sermonis esse. | |
Status: | Lingua exstincta | |
Sigla: | 1 —, 2 und, 3 ett | |
Usus | ||
Aevum: | A saeculo 7 a.C.n. scripta; saeculo 1 p.C.n. exoleta | |
Situs: | olim in Etruria Italiae adhibita hodie partim interpretata
| |
Litterae: | Litterae Etruscae | |
Scriptura: | Alphabetum Etruscum, Graecum et Latinum simile | |
Sermones Italiae prae-Romanae |
Lingua Etrusca seu Tusca, olim in Etruria adhibita, hodie exstincta est. Lingua Etrusca, regioni Etruriae in Italia septentrionali nativa, ibi et alibi iuxta ripas maris nostri conscripta est ab anno circiter 700 a.C.n. usque in saeculum I p.C.n. De origine huius linguae, aliis in paeninsula Italica adhibitis omnino distinctae, iam ab antiquis disputatum est. Auctores etiam hodierni linguam Etruscam aliis adpropinquare temptant.[1]