Lingua Lusitana

Lingua Lusitana
português
IPA[ puɾtu'geʃ ~ poɾtu'ges ]
TaxinomiaLinguae Indoeuropaeae

 Linguae Romanicae
  Linguae Romanicae occidentales
   Linguae Gallaico-Lusitanae

    Lingua Lusitana
Locutores230 000 000 – 290 000 000
Sigla1 pt, 2 por, 3 por
Status publicus
OfficialisPortugallia, Angolia, Brasilia, Guinea Bissaviensis, Insulae Sancti Thomae et Principis, Macaum, Mozambicum, Promontorium Viride, Timoria Orientalis, necnon Unio Europaea
Privatapermultae civitates
Litterae
ScripturaLatina
ProcuratioInstitutum Internationale de Lingua Portugallica (IILP) Communitas de Patriis Linguae Portugallicae (CPLP)

Lingua Lusitana[1][2][3] seu Lusitanica,[4] sive Portugallica,[5] est lingua Indoeuropaea familiae Romanicae subiuncta. "Extremus flos Latii, incultus pulcherque" appellatur in "Lingua Lusitana," poemate Olavi Bilac (1865–1918), Brasiliensis Parnassisticae scholae poetae.

  1. Pereira 1672: vide bibliographiam nostram.
  2. Paulinus Bartholomaeus, Vyacarana (1904) p. xix, nota n, ad fin.
  3. "Nobilissima lingua Lusitana": Manoel Severim de Faria in O instituto vol. 1 (1853), p. 253 (Textus apud Google Books).
  4. Athanasius Kircherus, Turris Babel, sive Archontologia (Amstelodami: Jansson-Waesberge, 1679) textus p. 200
  5. Everhardi Ottonis Primae Lineae Notitiae rerum publicarum (1726).

Developed by StudentB