Realismus moralis, etiam realismus ethicus et Platonismus moralis appellatus, est propositio quae affirmat sententias ethicas propositiones exprimere quae obiectivas mundi proprietates attingunt (quae sunt proprietates ab opinione subiectiva liberae), quarum nonnullae verae esse possunt ut has proprietates accurate referunt.
Quod vicissim significat realismum moralem esse non-nihilisticum genus cognitivismi ethici, ad ontologiam inclinans, contra omnia antirealismi moralis et scepticismi moralis genera, inter quae sunt subiectivismus ethicus (qui negat propositiones morales facta obiectiva attingere), theoria errorum (quae negat ullas propositiones morales veras esse); et non-cognitivismus (qui negat sententias morales propositiones exprimere). Intra realismum moralem, duae partes praecipuae sunt naturalismus ethicus et nonnaturalismus ethicus.
Multi philosophi postulant realismum moralem ex dogmate Platonis superesse.[1] Inter philosophos realismi moralis robusti sunt David Brink,[2] Ioannes McDowell, Petrus Railton,[3] Geoffrey Sayre-McCord,[4] Michael Smith, Terentius Cuneo,[5] Russ Shafer-Landau,[6] G. E. Moore,[7] Ioannes Finnis, Ricardus Boyd, Nicolas Sturgeon,[8] Thomas Nagel, et Derek Parfit. Normannus Geras arguit Carolum Marx realisticum moralem suasisse.[9] Variae adhibitiones philosophicas et utiles realismi moralis investigatae sunt.[10]