Separatio ecclesiae et civitatis

Ioannes Locke, philosophus politicus Anglicus, conscientiam singuli suasit, potestate civitatis liberam.
Thomas Jeffersonius, tertius Praeses Civitatum Foederatarum, cuius epistula Societati Baptistarum Danburiensi in disceptationibus de separatione ecclesiae et civitatis missa saepe profertur.

Separatio ecclesiae et civitatis est spatium inter coniunctionem religionis ordinatae et civitatis nationalis. Multae civitates notionem separationis asciverunt, sed quantitates separationis variant cum pertinentibus structuris legitimis animisque generalibus locorum, partium, et finium quas religio in societate efficere debet. Cum proposita civitatis distinctionem ecclesiae et civitatis conservare soleant, potest coniunctio quae ad "distantiam longitudinis bracchii" spectat, qua binae entitates ut organizationes liberae inter se agunt. Simile sed usitate severius laicitatis (Francice laïcité) principium in Francia et Turcia adhibetur, dum nonnullae civitates socialiter saecularizatae, sicut Dania et Britanniarum Regnum, publicam civitatis religionem constitutione iam agnoscunt.[1] Haec notio cum certis notionibus socialibus et politicis inter civitates congruit, inter quas saecularismus, disestablishmentarianismus, libertas religiosa, et pluralismus religiosus. Civitas in multis Europae divisionibus politicis sociales ecclesiae partes nunc agit; unde vita publica plerumque saecularizata est.[2] Variat quantitas separationis inter separationem absolutam a constitutione mandatam, ut in India et Singapura, ad religionem civitatis, ubi usus alius religionis omnino prohibetur, ut in Insulis Maldivis.

  1. Norvegia religionem civitatis rite abolevit mense Maio 2012.
  2. Whitman 2009. Princeton University WordNet legitur: "separationism: advocacy of a policy of strict separation of church and state."

Developed by StudentB