Bahasa pupus ialah bahasa yang tidak lagi mempunyai sebarang penutur,[1] terutamanya jika bahasa itu tidak mempunyai turunan bahasa yang mewarisinya.[2] Manakala bahasa mati ialah bahasa yang bukan lagi bahasa ibunda kepada mana-mana komuniti penutur, walaupun ia masih digunakan, contohnya seperti bahasa Latin.[3]Bahasa terpendam ialah bahasa mati yang masih berfungsi sebagai lambang identiti etnik sesuatu kelompok. Bahasa-bahasa ini sering mengalami proses penggiatan semula.[4] Bahasa-bahasa yang pada masa ini mempunyai penutur asli yang masih hidup kadangkala dipanggil sebagai bahasa moden untuk membezakannya dengan bahasa mati, terutamanya dalam konteks pendidikan.
Pada zaman moden, kepupusan sesuatu bahasa adalah hasil daripada proses asimilasi budaya yang membawa kepada peralihan bahasa, serta pengabaian bahasa ibunda secara beransur-ansur untuk memihak kepada lingua franca asing yang lebih dominan, yang pada masa kini bahasa-bahasa dominan tersebut paling banyak dari negara-negara Eropah.[5][6][7]
Sehingga ke zaman 2000-an, sejumlah lebih kurang 7,000 bahasa lisan tempatan di seluruh dunia tercatat akan kewujudannya. Kebanyakannya adalah bahasa-bahasa kecil yang di ambang kepupusan; satu anggaran yang diterbitkan pada tahun 2004 menjangkakan bahawa kira-kira 90% daripada bahasa-bahasa yang digunakan pada masa ini akan pupus menjelang tahun 2050.[8]
^Lenore A. Grenoble, Lindsay J. Whaley, Saving Languages: An Introduction to Language Revitalization, Cambridge University Press (2006) p.18