De twiede Germaanse klaankverskoeving was n historiese klaankverskoeving die n antal Oergermaanse plofklaanken verzaachtte (lenisie) en in de zudelike variaanten van de West-Germaanse taelen veurkwam. Disse stelselmaotige verskoeving staot ok bekend as de Hoogduutse klaankverskoeving. t Begon lichtkaans tussen de darde en vuufde ieuw, en was bi'jkaans in de 19e ieuw voltooid, doe de eerste Duutse teksten op skrift zet worden. De verskoeving gebeurde niet in ien beweging mar in verskillende fasen over verskillende ieuwen. Disse taelverskoeving brocht de skeiding tot staand tussen t Hoogduuts (dat, in verhoolding tot de maote waorin de klaankverskoeving deurvoerd is, weer onderverdield wordt in Opperduuts en Middelduuts) en t Nederduuts).
De isoglossenbundel die de Hoogduutse van de Nederduutse taelen skeidt, staot bekend as de Benrather linie. De Germaanse taelen hebben allemaole in verskillende maote de twiede Germaanse klaankverskoeving mitmaekt. Partie klaankverskoevings gelden daoromme veur bi'jkaans alle Germaanse taelen, en aandere mar veur n peer. Hoe meer zuudoostweerts de tael spreuken wordt, hoe meer kenmarken van de twiede klaankverskoeving der in de tael veurkommen (Opperduuts), en hoe meer noordwestweerts de tael spreuken wordt, hoe minder kenmarken van de twiede klaankverskoeving der in de tael veurkomt (Engels). De meerste klaankverskoevings, mar niet alle, maeken diel uut van t hudige Standerdduuts, wielst in westelike Duutse dialekten vule minder klaankverskoevings veurkommen.