Aanhouding

Een aanhouding of arrestatie is wettelijk het meenemen van een verdachte naar een plaats voor verhoor (art. 53 Wetboek van Strafvordering). Dat kan gebeuren door opsporingsambtenaren, of, in geval van heterdaad, door burgers. De arrestant wordt beroofd van zijn bewegingsvrijheid, maar dat mag want hij is verdachte.

In de meeste gevallen mag een verdachte niet langer worden vastgehouden dan nodig voor het onderzoek, plus de tijd die een Officier van Justitie nodig heeft om te beslissen over het vervolg. Slechts bij zware misdrijven (misdrijven waar een maximumstraf op staat van meer dan vier jaar) is voorlopige hechtenis toegestaan, maar daar gelden ook strenge regels voor want een verdachte moet voor onschuldig worden gehouden zolang hij nog niet is veroordeeld.

De opsporingsambtenaar is verplicht de zaak zo snel mogelijk, liefst binnen een dag, voor te geleiden (onder de aandacht van de officier van justitie te brengen), zodat de officier kan beslissen of de aanhouding terecht was.

Aanhouding moet niet worden verward met staandehouding wat een lichtere vorm van vrijheidsbeperking is. Een verkeersovertreder zal over het algemeen door de politie staande worden gehouden, waarbij soms een proces-verbaal wordt opgemaakt. Werkt de overtreder daar normaal aan mee en is er verder geen sprake van strafbare feiten, dan wordt de overtreder niet aangehouden en kan hij zijn weg vervolgen.