Belastingparadijs

Belastingparadijs is een informele aanduiding voor een jurisdictie die een relatief gunstig belastingstelsel bezit. Het begrip is sterk ingekleurd door de fiscale doctrine van ieder land. Er is geen overeenstemming over de criteria, waarbinnen landen als belastingparadijs moeten worden beschouwd. De term wordt vaak in een politiek gekleurde context gebruikt en heeft een negatieve lading.

Met name door de ring-fencing is het ook geheel afhankelijk van de situatie van het belastingsubject of een land een belastingparadijs is. Het is mogelijk dat werknemers en het lokale bedrijfsleven hoge (progressieve) tarieven betalen in een land, terwijl holdings van buitenlandse bedrijven en SPVs een symbolisch bedrag betalen waardoor de belastingdruk minder dan een procent is.

Aan belastingparadijzen verwante (en vaak deels overlappende) verschijnselen zijn:

• Offshore financiele centra (OFCs), die buitenlandse investeerders aantrekken met gunstige financiele wetgeving maar niet noodzakelijk belastingwetgeving. Voorbeelden zijn gunstige wetgeving voor verzekeraars, securitizatie, of investeringsfondsen. Voor zover er gunstige belastingwetgeving is, ziet deze voornamelijk op belastingneutraliteit en niet zozeer op ontwijking van belastingheffing.
• Jurisdicties met relatief lichte regulering op niet-financiele gebieden. Dit kan zodanig zijn dat zaken die in nabije landen verboden zijn, in het land zelf zijn toegestaan. Voorbeelden zijn scheepsregistraties (goedkope vlaglanden) en gokken (o.a. Gibaltar).

Soms worden in dit verband ook termen als offshoreconstructie en offshorebank gebruikt, ook als het geen eiland betreft.