Noord-Afrikaanse Veldtocht

Noord-Afrikaanse veldtocht
Onderdeel van de Tweede Wereldoorlog
Libië, 27 november 1941. Een Britse Crusader tank passeert een brandende Duitse Panzerkampfwagen IV tijdens het Beleg van Tobroek.
Datum	10 juni 1940 - 13 mei 1943
Locatie	Libië, Egypte, Algerije, Marokko, Tunesië
Resultaat	Geallieerde overwinning
Casus belli	Uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, Italië voegt zich bij de asmogendheden, Italië valt Egypte binnen
Strijdende partijen
Geallieerden: Australië Canada Tsjechoslowakije Vrije Fransen Koninkrijk Griekenland Brits-Indië Nieuw-Zeeland Unie van Zuid-Afrika Polen Verenigd Koninkrijk Verenigde Staten Asmogendheden: Koninkrijk Italië Nazi-Duitsland Vichy-Frankrijk
Leiders en commandanten
Harold Alexander Claude Auchinleck Archibald Wavell Dwight Eisenhower Rodolfo Graziani Ugo Cavallero Giovanni Messe Pietro Badoglio Albert Kesselring Erwin Rommel Hans-Jürgen von Arnim François Darlan †
Verliezen
Groot-Brittannië en Het Gemenebest: Ca. 220.000 doden, gewonden, vermisten en krijgsgevangenen Waaronder 35.478 bevestigde doden Vrije Fransen: 20.000 doden, gewonden en vermisten Verenigde Staten: 2.715 doden 8.978 gewonden 6.528 vermisten Materiële verliezen van de Geallieerden: 2.000 tanks verloren 1.400 vliegtuigen verloren Koninkrijk Italië: 22.341 doden en vermisten Nazi-Duitsland: 18.594 doden 3.400 vermisten 130.000 krijgsgevangenen Vichy-Frankrijk: 1.346 doden 1.997 gewonden Materiële verliezen van de Asmogendheden: 800 vliegtuigen verloren 6.200 artillerie verloren 2.500 tanks verloren 70.000 voertuigen verloren of buitgemaakt

De Noord-Afrikaanse Veldtocht was de strijd tussen de geallieerden en de asmogendheden in Noord-Afrika tijdens de Tweede Wereldoorlog. De veldtocht begon in 1940, toen Italië zich in de Tweede Wereldoorlog mengde, en eindigde op 13 mei 1943 met de overgave van de laatste Duitse en Italiaanse troepen in Tunesië.

In september 1940 viel Italië vanuit haar kolonie Libië Egypte binnen. De opmars stokte al snel en in december en januari veroverde een Brits tegenoffensief het oosten van Libië. In februari 1941 heroverde het Duitse Afrikakorps onder Erwin Rommel het gebied, met uitzondering van Tobroek dat belegerd werd. In november 1941 werd het weer door de Britten veroverd, maar in januari 1942 rukte Rommel op tot Gazala. In juni 1942 versloeg hij daar de Britten en stootte door tot El Alamein. In november 1942 werd Rommel er beslissend verslagen door Bernard Montgomery terwijl tegelijkertijd geallieerde troepen landden in de Franse koloniën Marokko en Algerije. De asmogendheden probeerden ze van Tunesië uit terug te werpen maar werden in de tang genomen en verpletterd.

De campagne kenmerkte zich door grote tankslagen en de eerste inzet van Britse commando's van de SAS, die een nieuwe tactiek toepasten van kleinschalige operaties ("raids") achter de vijandelijke linies. De geallieerden voorkwamen dat het Suezkanaal en de toegang tot de olievelden in het Midden-Oosten in handen zouden vallen van de asmogendheden en verwierven een springplank voor landingen in Italië en Zuid-Frankrijk.