Een norm of standaard is een document met erkende afspraken, specificaties of criteria over een product, een dienst of een methode. Standaarden kunnen vastgelegd worden binnen een bedrijf of organisatie, binnen een consortium van organisaties of door erkende standaardisatieorganisaties. Erkende standaardisatieorganisaties (zowel nationale als internationale) werken volgens een bepaald proces en volgens bepaalde regels voor vertegenwoordiging:
- in nationale standaardisatieorganisaties zoals NBN (België) en NEN (Nederland) moeten dit personen of organisaties zijn die in het land gevestigd zijn en belang hebben bij het onderwerp van de standaard;[1][2]
- in sommige Europese en internationale standaardisatieorganisaties, zoals CEN en ISO, kan enkel de meest representatieve standaardisatieorganisatie van een land volwaardig lid zijn;[3]
- in sommige andere Europese en internationale standaardisatieorganisaties, zoals ETSI en ITU, kunnen ook bedrijven normaal lid worden.[4]
Het standaardisatieproces volgt bepaalde regels.[5][6]
Het is ook mogelijk dat een producent zijn standaard (al dan niet opzettelijk) niet heeft beschermd (al dan niet onbedoeld) zodat het alsnog de standaard wordt; we noemen dit een de facto standaard. Een voorbeeld is de Centronics printerpoort van Centronics Data Computer Corporation.
- ↑ NEN: Normcommissies. Geraadpleegd 2009-08-25.
- ↑ Bureau voor Normalisatie (NBN): Stand van zaken van de normalisatie in België. Informatiebrochure 2009. Geraadpleegd 2009-08-25.
- ↑ ISO: Member bodies. Geraadpleegd 2009-08-25.
- ↑ International Telecommunication Union (ITU): ITU Membership. Geraadpleegd 2009-08-25.
- ↑ CEB/BEC: Hoe komt een norm tot stand?. Geraadpleegd 2009-08-25.
- ↑ Kamer van Koophandel (Nederland): Hoe komt een norm tot stand?. Geraadpleegd 2009-08-25.