Het was pas na 1970 dat filmcritici "neo noir" begonnen te beschouwen als een apart genre. Het blijft echter een moeilijk te definiëren en omstreden begrip. In het algemeen wordt met "neo noir" een film bedoeld van na 1970 die doen denken aan de noirfilms van de jaren 1940 en 1950. Hoewel ze vaak visuele elementen en archetypische personages ontlenen aan de oudere voorbeelden, verschillen ze echter qua thema's, inhoud en stijl, wat deze films een meer eigentijdse uitstraling geeft.
Het meest opvallende verschil tussen de neo noir en de klassieke film noir is natuurlijk de kleur. Ook wordt seksualiteit en geweld nu meer expliciet getoond, en zijn de personages vaak complexer. In tegenstelling tot de klassieke films noirs treden in de neo noirs de moderne omstandigheden en technologie — met name technologische problemen en hun sociale gevolgen- meer op de voorgrond.
Enkele bekende neo noirs uit deze periode zijn Blast of Silence (1961), The Naked Kiss (1964), Point Blank (1967), Klute (1971), The French Connection (1971), Woody Allens parodie Play It Again, Sam (1972), Fat City (1972), The Long Goodbye (1973), Chinatown (1974), Farewell, My Lovely (1975), Taxi Driver (1976), The Killer Inside Me (1976) en The Big Sleep (1978).