Siegfried Lenz

Siegfried Lenz (Lyck, Oost-Pruisen, 17 maart 1926 – Hamburg, 7 oktober 2014) was een Duitse schrijver. Tot 1951 werkte hij als journalist.

Lenz was een zoon van een douanier. Op 13-jarige leeftijd kwam hij bij de Hitlerjugend. In 1943 werd hij ingelijfd in de marine. Hij weigerde een opstandige medesoldaat dood te schieten en deserteerde. Nadat hij door de Britten krijgsgevangene gemaakt was, ging hij als tolk aan het werk. Na een korte tijd werd hij weer vrijgelaten door de Britten. Na de oorlog studeerde Lenz in Hamburg Engels, literatuurwetenschap en filosofie. Hij maakte deel uit van de Gruppe 47, die na de oorlog de Duitse literatuur wilde bevorderen. In 1948 kwam hij bij de krant Die Welt. Toen in 1951 zijn eerste roman Es waren Habichte in der Luft verschenen was, nam hij bij de krant ontslag. Hij besloot om daarna als schrijver in zijn onderhoud te voorzien. Net zoals schrijver Günter Grass voelde Siegfried Lenz zich sterk met de politieke partij SPD verbonden. Siegfried Lenz kreeg talrijke literaire prijzen. De thematiek in zijn werk is verbonden met Masuren waar hij opgroeide, het zuidelijke deel van Oost-Pruisen. Dat was een landschap van dichte bossen en van meren, bewoond door een bevolking die gemangeld raakte tussen haar 'Heimat' en de steeds dwingender eisen die het nationalisme van de moderne Duitse staat en de nationaalsocialistische terreurheerschappij stelde. En die na annexatie van dit gebied door het na-oorlogse Polen moest verdwijnen (zie Verdrijving van Duitsers na de Tweede Wereldoorlog). In 1988 werd hij met de Vredesprijs van de Duitse Boekhandel (Friedenspreis des Deutschen Buchhandels) onderscheiden. Samen met Heinrich Böll en Gunther Grass wordt hij in Duitsland gerekend tot de Grote -naoorlogse- Drie.