Tweede Punische Oorlog

Tweede Punische Oorlog
Deel van de Punische oorlogen
Soort	Oorlog
Periode	218 v.Chr. – 201 v.Chr.
Partijen	Romeinse Republiek Aetolische Bond Pergamon Numidië	Carthago Syracuse Macedonië
Leiders	Publius Cornelius Scipio, Tiberius Sempronius Longus† Gaius Flaminius†, Fabius Maximus, Claudius Marcellus†, Lucius Aemilius Paullus†, Gaius Terentius Varro, Marcus Livius Salinator, Gaius Claudius Nero, Gnaeus Cornelius Scipio Calvus†, Masinissa, Marcus Minucius Rufus†, Gnaeus Servilius Geminus†	Hannibal, zoon van Hamilcar Barkas, Hasdrubal, zoon van Hamilcar Barkas†, Mago, zoon van Hamilcar Barkas†, Hasdrubal Gisgo†, Syphax, Hanno de Oudere†, Hasdrubal Calvus, Hampsicora†, Maharbal, Philippus V
Sterkte	782.000+	700.000+
Verliezen	300.000+	316.000+
Plaats	Italia, Sicilië, Hispania, Gallia Cisalpina, Gallia Transalpina, Africa, Griekenland
Casus belli	Volgens de officiële Romeinse versie een aanval van Carthago op Romes bondgenootstad Saguntum. De chronologie doet denken dat Rome verdere annexatie van gebieden op het Iberische Schiereiland beoogde.
Uitkomst	Overwinning van Rome
Gevolg	Rome bemachtigt de dominantie over het hele westelijke Middellandse Zeegebied.
Kaart met de Carthaagse veldtochten en de belangrijkste veldslagen van de Tweede Punische Oorlog

De Tweede Punische Oorlog (218 v.Chr. – 201 v.Chr.), ook wel de Hannibalse Oorlog, tussen Rome en Carthago was de belangrijkste van de drie Punische oorlogen en bracht Rome aan de rand van de afgrond. Was de Eerste Punische Oorlog vooral een maritieme, waarin de Romeinen voor het eerst ervaring met zeeslagen opdeden, de tweede werd geheel te land uitgevochten, waarbij veel grotere aantallen strijders betrokken waren en dus ook grotere verliezen geleden konden worden. Er zijn twee verslagen uit de oudheid bewaard gebleven, een van Livius en een van Polybius.