Forkynnaren

Og tenk på din skapar i ungdomsdagarne, Fyrr dei vonde dagarne kjem, Og det lid til dei åri då du lyt segja: «Eg likar deim ikkje;»
Fyrr soli myrkjest, Og ljoset og månen og stjernorne, Og skyer kjem att etter regnet;
Den tid då hus-vaktmennerne skjelv, Og dei kraftige mennerne krøkjest, Og handkvern-gjentorne skoftar for dei er so få, Og dei som ser ut gjenom gluggarne dimmest,
Og gatedørerne stengjest med kverne-duren spaknar; Då ein ris upp med fyrste fuglekvitring, Og alle songmøyar lågmælte vert;
Då ein og er rædd for kvar ein bakke, Og skræmslor ventar på vegen, Og mandeltreet blømer, Og grashoppen karar seg fram, Og kapersberet dovnar; For menneskja fer til sitt æve-hus, Og gråtarane gjeng ikring på gata; -
Fyrr sylvsnori slitnar, Og gullskåli brotnar, Og krukka ved kjelda gjeng sund, Og hjulet dett brotna i brunnen,
Og moldi fer atter til jordi som fyrr ho var, Og åndi gjeng atter til Gud som ho gav.
Fåfengt, fåfengt! segjer Preikaren, alt er fåfengt!