Chiang Ching-kuo

Chiang Ching-kuo
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 kwietnia 1910
Zhejiang

Data i miejsce śmierci

13 stycznia 1988
Tajpej

Prezydent Republiki Chińskiej
Okres

od 20 maja 1978
do 13 stycznia 1988

Przynależność polityczna

Kuomintang

Wiceprezydent

Hsieh Tung-min (1978-1984) Lee Teng-hui (1984-1988)

Poprzednik

Yen Chia-kan

Następca

Lee Teng-hui

Premier Republiki Chińskiej
Okres

od 29 maja 1972
do 20 maja 1978

Przynależność polityczna

Kuomintang

Poprzednik

Yen Chia-kan

Następca

Sun Yun-suan

Przewodniczący Kuomintangu
Okres

od 5 kwietnia 1975
do 13 stycznia 1988

Poprzednik

Czang Kaj-szek

Następca

Lee Teng-hui

Wicepremier Republiki Chińskiej
Okres

od 1 lipca 1969
do 1 czerwca 1972

Przynależność polityczna

Kuomintang

Poprzednik

Huang Shao-ku

Następca

Hsu Ching-chung

Minister Obrony Narodowej Republiki Chińskiej
Okres

od 14 stycznia 1965
do 30 czerwca 1969

Przynależność polityczna

Kuomintang

Poprzednik

Yu Da-wei

Następca

Huang Chieh

Minister bez teki
Okres

od 15 lipca 1958
do 13 stycznia 1965

Przynależność polityczna

Kuomintang

podpis

Chiang Ching-kuo (chiń. upr. 蒋经国; chiń. trad. 蔣經國; pinyin Jiǎng Jīngguó, wym. [tɕiã.tɕiŋ.koʔ]; ur. 27 kwietnia 1910 w Fenghua w prow. Zhejiang, zm. 13 stycznia 1988 w Tajpej) – polityk chiński (tajwański), prezydent Republiki Chińskiej (Tajwanu) w latach 1978-1988. Najstarszy syn Czang Kaj-szeka i jego pierwszej żony Mao Fumei.

W 1925 roku wyjechał do ZSRR, gdzie podjął studia na moskiewskim Uniwersytecie im. Sun Jat-sena. Jego szkolnymi kolegami było wielu działaczy komunistycznych, m.in. Deng Xiaoping. Popadł w niełaskę władz radzieckich po podjęciu przez Czang Kaj-szeka w 1927 roku działalności antykomunistycznej w Chinach. Pomimo złożenia publicznej krytyki polityki ojca, został zesłany w region Uralu, gdzie pracował w zakładzie przemysłu ciężkiego. Tam poznał swoją przyszłą żonę, Białorusinkę Fainę Jepaczewą Wachaliewą (ur. 1916, zm. 2004), znaną później pod chińskim nazwiskiem Chiang Fang-liang (chiń. upr. 蒋方良; chiń. trad. 蔣方良; pinyin Jiǎng Fāngliáng). Z małżeństwa tego doczekał się 3 synów i córki.

Na początku 1937 roku za zezwoleniem władz radzieckich wrócił wraz z rodziną do Chin. Rok później wstąpił do Kuomintangu. Początkowo przebywał z ramienia partii w prowincji Jiangxi, natomiast w 1948 roku został skierowany do Szanghaju. Jego polityka uzdrowienia stosunków w mieście, naznaczona radykalną walką z korupcją, spowodowała, iż popadł w konflikt ze swoją macochą Song Meiling.

W 1949 roku wraz z rządem Republiki Chińskiej ewakuował się na Tajwan. Pełnił wiele funkcji we władzach państwowych – był szefem tajnej policji (1950–1965), ministrem obrony (1965–1969), wicepremierem (1969–1972). W latach 1972–1978 premier Tajwanu, w 1978 roku został wybrany przez Zgromadzenie Narodowe na urząd prezydenta (zastąpił Yen Chia-kana). Jako głowa państwa został zmuszony do złagodzenia polityki autokratycznej, dopuścił działalność partii opozycyjnych, zniósł stan wyjątkowy (1987) i zezwolił na ruch turystyczny do Chin kontynentalnych.

Pełnił funkcję prezydenta do końca życia, zmarł na atak serca. Zastąpił go Lee Teng-hui.


Developed by StudentB