Connie Mack

Connie Mack

łapacz
Pełne imię i nazwisko	Cornelius McGillicuddy, Sr.
Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1862 East Brookfield
Data i miejsce śmierci	8 lutego 1956 Filadelfia
Odbijał	prawą
Rzucał	lewą
Debiut	11 września 1886
Ostatni występ	29 sierpnia 1896
Statystyki
Średnia uderzeń	0,265
Uderzenia	659
RBI	265
Kariera klubowa
Lata Kluby 1886–1889 Washington Nationals 1890 Buffalo Bisons 1891–1896 Pittsburgh Pirates
Kariera menedżerska
Lata Kluby 1894–1896 Pittsburgh Pirates 1901–1950 Philadelphia Athletics
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	1937
Metoda elekcji	Veterans Committee

Cornelius McGillicuddy, Sr. (ur. 22 grudnia 1862, zm. 8 lutego 1956) – amerykański baseballista, który występował na pozycji łapacza, wieloletni menadżer i właściciel zespołu Philadelphia Athletics.

Zawodową karierę rozpoczął w 1884 roku w zespole niższej ligi Meriden^[1]. W następnym sezonie grał w Newark Domestics i Hartford Dark Blues, z którego wraz z trzema innymi zawodnikami przeszedł do występującego w National League Washington Nationals za 3500 dolarów. W zespole tym zadebiutował 11 września 1886 w wygranym 4–3 meczu z Philadelphia Phillies. W listopadzie 1889 organizacja Brotherhood of Professional Baseball Players, której Mack był członkiem, nie doszła do porozumienia z władzami National League w sprawie podwyższenia wynagrodzeń i zniesienia reserve clause (klauzuli uniemożliwiającej zawodnikowi opuszczenie klubu wraz z wygaśnięciem kontraktu) i utworzyła Player's League, która przetrwała jeden rok^[2]. Mack rozegrał 123 mecze w zespole Buffalo Bisons. Po rozwiązaniu Player's League, w 1891 podpisał kontrakt z Pittsburgh Pirates, w którym występował przez sześć sezonów. W latach 1897–1900 był menadżerem i współwłaścicielem (posiadał 25% akcji klubu) występującego w Western League Milwaukee Brewers. Po raz ostatni jako zawodnik zagrał 4 września 1899^[3].

W 1901 został menadżerem i współwłaścicielem nowo utworzonego klubu Philadelphia Athletics. W latach 1902–1914 poprowadził zespół do sześciu mistrzostw American League, a także trzech triumfów w World Series, mając w składzie między innymi wewnątrzpolowych Eddiego Collinsa, Franka Bakera, Jacka Barry'ego i Stuffy'ego McInnisa, którzy zyskali przydomek $100,000 infield. Kolejne mistrzostwa American League zdobywał w latach 1929–1931, w 1929 i 1930 wygrywał World Series, w 1931 Athletics zwyciężyli w 107 meczach co jest rekordem klubu. W 1933 był menadżerem American League All-Stars w pierwszym Meczu Gwiazd ligi MLB^[3]. Od 1934 do 1950 Athletics nie zajęli wyższego miejsca w lidze niż czwarte^[4]. W sezonie 1937 i 1939 opuścił 122 mecze z powodu choroby, a tymczasowym menadżerem zespołu był jego syn Earle Mack^[3][4].

W 1937 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame^[5]. Po raz ostatni poprowadził Athletics 18 października 1950 mając 87 lat. Mack pozostał prezydentem klubu, jednak od 1950 większość akcji należała do jego synów Earla i Roya, którzy z powodu niskiej frekwencji na stadionie Shibe Park, zmuszeni byli sprzedać będący w trudnej sytuacji finansowej klub Arnoldowi Johnsonowi, właścicielowi klubu farmerskiego New York Yankees Kansas City Blues. W 1955 zarząd American League jednogłośnie podjął decyzję o przeniesieniu siedziby Athletics do Kansas City^[3].

Connie Mack zmarł 8 lutego 1956 w wieku 93 lat^[3].